Commemoration of Sts. Stepanos of Ulnia, Martyrs Goharine, Tsamides, Tyoukikos and Ratikos

St. Stepanos (Stephen) of Ulnia (Oulnia) was born in the town Kokison near the mountain Tyouros. Being a promised son, he has been brought up and educated under the care of the priest who had baptized him. He was educated according to the divine commandments and was familiar with the Holy Bible. It was said about the priest that “each Sunday together with the other Christians he communicated young Stepanos with the mystery of the Lord’s Body and Blood.”

During the persecutions realized by the King Julianos the Betrayer St. Stepanos has been subjected to severe torments and has been martyred together with his family and other Christians. Later a church has been built over his tomb.

Martyrology of St. Stepanos of Ulnia is the best example of Christian education.

Martyrs Goharine (Goharinus), Tsamides (Zamidus), Tyoukikos (Teuchuicus) and Ratikos (Ratigus), who are known by the name Goharine and his companions, were four brothers. Their father was an Armenian prince who being captivated together with his elder son – Aregh, had been released only after converting to the Moslem faith. However, Davit’s wife brings up and educates her sons in the spirit of Christianity. When they grow up and enter the Islamic Army of Sebastia, they courageously defend Christianity. When it is found out that their father is Moslem and that they have become Christians, they are handed over to the local authorities, but by the efforts of their elder brother are somehow released.

After a while they are handed over again and courageously announce about their being Christian. After threats and tortures they are finally beheaded in 1156 AD, thus displaying their willingness to be martyred for the sake of the truth. Meanwhile by means of their life they realized the following words of Our Lord Jesus Christ: “If anyone wants to come with me, he must forget himself, carry his cross, and follow me.” (The Gospel according to Mathew 16:24).

Հիշատակ Ս. Ստեփանոս Ուլնեցու և Գոհարինե, Ծամիդես, Տյուքիկոս և Ռատիկոս վկաների

Ս. Ստեփանոս Ուլնեցին ծնվել է Տյուրոս լեռների մոտ գտնվող Կոկիսոն քաղաքում: Լինելով ուխտի զավակ, իրեն մկրտած քահանայի հոգածությամբ և դաստիարակվել է աստվածային պատվիրաններով և քաջատեղյակ էր Ս. Գրքին: Նրա դաստիարակ քահանայի համար ասված է, թե. «Ամեն կիրակի մյուս քրիստոնյաների հետ նաև պատանի Ստեփանոսին էր հաղորդում Տիրոջ մարմնի ու արյան կենարար խորհուրդը»: Հուլիանոս Ուրացող կայսեր հալածանքների ժամանակ չարաչար տանջանքների ենթարկվելով` նահատակվել է իր ընտանիքի և այլ քրիստոնյաների հետ: Նրա գերեզմանի վրա կառուցվել է եկեղեցի: Ս. Ստեփանոս Ուլնեցու վկայաբանությունը քրիստոնեական դաստիարակության լավագույն օրինակ է: Այն ուսանելի է մասնավորապես այսօր, երբ բարձր բարոյականությամբ կրթված հայ քրիստոնյաներով ձևավորված առողջ և կայուն հասարակության անհրաժեշտություն ունենք ՝ պատրաստ մարտնչելու ազգային և քրիստոնեական սկզբունքների համար և հաստատագրելու դրանք: Գոհարինեն, Ծամիդեսը, Տյուքիկոսը և Ռատիկոսը, որոնք հայտնի են «Գոհարյանք» ընդհանուր անվամբ, չորս եղբայրներ էին, հայ իշխանավոր Դավթի որդիները: Նա իր անդրանիկ որդու՝ Արեգի հետ գերի էր ընկել և կարողացել էր ազատվել միայն իսլամ ընդունելուց հետո: Սակայն Դավթի կինը քրիստոնեաբար էր մեծացնում իր մյուս զավակներին, ովքեր չափահաս դառնալով՝ մտնում են Սեբաստիայի իսլամական բանակը և հավատարմորեն մնում քրիստոնյա: Իմանալով, որ իսլամ դավանող հոր զավակներ են և իսլամությունից քրիստոնեության դարձածներ, նրանք մատնվում են քաղաքի իշխանի ձեռքը, բայց ավագ եղբոր միջոցով մի կերպ ազատվում են: Որոշ ժամանակ անց կրկին մատնվում են և համարձակորեն հռչակում իրենց քրիստոնյա լինելը: Անօգուտ սպառնալիքներից ու խոշտանգումներից հետո, ի վերջո, գլխատվում են 1156 թվականին` ցույց տալով իրենց պատրաստակամությունը՝ նահատակվելհանուն ճշմարտության: Միաժամանակ իրենց կյանքով իրագործում են մեր Տիրոջ այն խոսքը, թե` «Եթե մեկը կամենում է հետևել ինձ, թող ուրանա իր անձը, վերցնի իր խաչը և գա իմ ետևից» (Մատթ. 16:24):