Period of Great lent

The period starting from the day following the Great Barekendan and lasting till the Feast of the Glorious Resurrection of Our Lord Jesus Christ, is called Great Lent. In the period of the Great Lent, people, refraining from bodily pleasures and sins, get prepared for the Feast of the Glorious Resurrection of Our Lord Jesus Christ by means of abstinence and repentance. Both spiritual and moral and bodily abstinence are considered to be important.

Our church fathers have called the period of the Great Lend as “Karasnordats”, as the period of fasting lasts 40 days. This period of the Great Lent is also called “Salt and bread”, as in the past during the period of the Great Lent people have eaten only salt and bread. In the New and old Testaments there are many testimonies concerning the period of Great Lent. Moses fasted for forty days and only then received Lord’s rules and canons. However, this period is related to 40-day period of temptation of Christ in the desert, following which our Church fathers established this period of fasting. Fasting may be of three kinds: usual fasting, rigorous abstinence and absolute fasting. In case of usual fasting people can eat only food of vegetable origin. In case of rigorous fasting people refuse to eat any food even of vegetable origin. And in case of absolute fasting people refuse to eat any kind of food, including even bread and water. During the period of the Great Lent curtains in the churches are closed in commemoration of the fact that after sinning Adam was exiled from Eden and the doors were closed before him.

Հայ Եկեղեցւոյ տարուայ կեսը պահոց օրեր են, եւԱստուծոյ սիրողներուն համար Պահքը մեծ շնորհք եւ զարդ մըն է:
Այդ օրերուն ընթացքին մենք կը հրաժարուինք կենդանական կերակուրներէն և մեր ֆիզիգական մարմինը կը սնուցանենք միայն բուսական սննդով: Սակայն պահքի օրերը միայն սննդամթերքի որոշ տեսակներէ հրաժարման օրեր չեն, այլ մեզ հաճույքներէն և վայելքներէն հեռու պահելու միջոց մըն են, ինչպես նաև խոկումի, ինքնաքննութեան, բարեգործութեան, զղջումի և ապաշխարութեան, մեղքերէն ազատման և հոգիների մաքրման օրեր կը ներկայանան: Այսպէս մենք առաւել ևս կը խորացնենք մեր հավատքը և Քրիստոսով կը վերանորոգենք մեր հոգեւորութիւնը:

Պահքը կամ ծոմապահութիունը ներանձնական վիճակ մըն է, և այն պէտք չէ կատարել իբր ցույց մարդկանց առջեւ, այլ Աստծոյ փառք տալու համար: Եթե մէկը ինքնանպատակ պահք կը պահէ, այսինքն` փառասիրութեան, կեղծաւորութեան կամ նիհարնալու համար, այս տեսակ պահքը ընդունելի չէ, որովհետև ապաշխարութեան նպատակով չէ, որովհետեւ Պահքի նպատակն է մարմինը վարժեցնել սակաւութեան, եւ այսպէս հարստացնենք մեր հոգևոր կյանքը:
Եկեղեցւոյ վարդապետները կ’ըսեն, որ այն պարագային է մարմնի պահքը գեղեցիկ, երբ հոգին իրեն զերծ կը պահէ մեղքերէն: Եւ ի՞նչ օգուտ մարմինը պահքով նուազեցնելէն, եթե կը կերարկենք հոգին մահացու մեղքերով: Մարդը հոգի և մարմին է, և ինչպես որ ուտելիքը մարմնին հաճելի է, նոյնպէս և պահքը` հոգիին:

Հոգիին սնուցնելու միջոցներուն օրինակներ են. մեր Եկեղեցւոյ շարականները, աւետարանական ընթերցումները, աղօթքները եւ բարոյական վարքը: