Matthew 20:29 – 21:17

            Palm Sunday – The Entry into Jerusalem

At the outset of His public ministry Jesus proclaimed the Kingdom of God and announced that the powers of the age to come were already active in the present age (Lk 7.18-22). His words and mighty works were performed to produce repentance as the response to His call, a call to an inward change of mind and heart which would result in concrete changes in one’s life, a call to follow Him and accept His messianic destiny.

Palm Sunday summons us to behold our King, the Word of God made flesh. We are called to behold Him not simply as the One who came to us once riding on a colt, but as the One who is always present in His Church, coming ceaselessly to us in power and glory at every Badarak, in every prayer and Sacrament, and in every act of love, kindness and mercy. He comes to free us from all our fears and insecurities, to take solemn possession of our soul, and to be enthroned in our heart.

Palm Sunday summons us to accept both the rule and the Kingdom of God as the goal and content of our Christian life. We draw our identity from Christ and His Kingdom.

The Kingdom is Christ – His indescribable power, boundless mercy and incomprehensible abundance given freely to mankind. The Kingdom does not lie at some point or place in the distant future. In the words of Scripture, the Kingdom of God is not only at hand (Matt 3.2; 4.17), it is within us (Lk 17.21). The Kingdom is a present reality as well as a future realization (Mt 6.10).

Palm Sunday summons us to behold our king – the Suffering Servant. We cannot understand Jesus’ kingship apart from the Passion. Filled with infinite love for the Father and the Holy Spirit, and for the creation, in His inexpressible humility, Jesus accepted the infinite abasement of the cross. He bore our grief and carried our sorrows; He was wounded for our transgressions and made Himself an offering for sin (Is 53). His glorification, which was accomplished by the resurrection and the ascension, was achieved through the cross.

Opening of the Great Doors [Arm. D’rnpatsek].

Just as, through the raising of Lazarus, Christ opened the doors for the resurrection of all mankind; and, in like manner He showed us the way of the Cross and invited us to witness His passion and share in His resurrection, so also, the Church symbolically opens its doors that the faithful may enter into the kingdom of God and come before His throne.  In this manner, the faithful follow Christ [the second Adam] who redeems our sins and leads us back to into Paradise from whence Adam was expelled due to his disobedience.

Undoubtedly the emotion and spiritual deepening caused by this beautiful service is equally as inspiring today as it has been throughout the centuries, filling the faithful with the grace of the Holy Spirit and with anxious anticipation to participate in Christ’s passion and resurrection on the great day of Easter.

ԾԱՂԿԱԶԱՐԴ

Այս անունով կը կոչենք մենք Քրիստոսի Երուսաղէմ գալստեան տօնը, որ Զատիկէն շաբաթ մը առաջ կը կատարուի, եւ սակայն ոչ աւետարանական պատմութեան եւ ոչ աւանդական յիշատակութեան եւ ոչ օրուան արարողութեանց մէջ ծաղիկի խօսք կայ: Ուրիշ ազգերու մէջ այդ իմաստով պզտիկ բաներ մը կան:

Ծաղկազարդ անունը զուտ հայ անուն մը ըլլալով հանդերձ, տօնական կամ քրիստոնէական ծագում չունի, իրաւացի կը գտնենք հետեւցնել թէ Ծաղկազարդը հին հեթանոսական տօն մըն է հայոց մէջ, նման Վարդավառ անուան, որ ժամանակներու եւ պարագաներու նմանութեամբ Գալուստ յԵրուսաղէմ տօնին հետ խառնուեցաւ, եւ մէկուն անունը միւսին տրուեցաւ: Այս է Օրմանեան Սրբազանին «Ծիսական Բառարանին» բացատրութիւնը:

Մարգարէներ կանուխէն աւետած էին Մեսիայի Երուսաղէմ մուտքը, հեզաբար նստած իշու մը վրայ:  ՅԻՍՈՒՍԻ ԳԱԼՈՒՍՏԸ այդ օրը կատարումն էր գուշակուած ցանկալի օրուան: Տեսարանը շքեղ էր ու հիանալի: Հոս հարցում մ’ընենք թէ իմչո՞ւ աշխարհը Յիսուսի ետեւէն այդ օր կ’երթար, ի՞նչ պատճառաւ մարդիկ իրենց գործն ու հանգիստը կը ձգէին ու կը հետեւէին Յիսուսին, փոխանակ փարիսեցիներուն: Արդեօք հաճոյքի՞ համար: Բայց Քրիստոս խաչ մը ունէր եւ ըսած էր իր ետեւէն գալ ուզողներուն. գացէք, վերցուցէք ձեր խաչերը ու ետեւէս եկէք: Փառքի՞ համար էր արդեօք: Ինք կը քարոզէր ՝ որ ով որ մեծ ըլլալ կ’ուզէ թող ծառայէ ուրիշին : Շահո՞ւ սիրոյն էր միթէ: Ոչ. չէ՞ որ Ան ըսաւ  հարուստ տղուն. գնա՝, ծախէ ինչ որ ունիս եւ տուր աղքատներուն, եւ ետեւէս եկուր: Ուրեմն Յիսուսին ետեւէն ոչ հաճոյքի, ոչ փառքի եւ ոչ շահու համր մենք կ’երթանք այլ Յաւիտենական կեանք ժառանքելու համար:

Այս տօնը մեծաշուք կը կատարուի եկեղեցիներուն մէջ, եւ «Այսօր ընդ հրակերպեան» շարականին կամ «Փառք ի բարձունս» երգեցողութեան միջոցին՝ ձիթէնիի կամ արմաւինիի ոստեր կը բաժնուին եկեղեցւոյ մէջ գտնուող ներկաներուն: Ձիթենի չգտնուող գաւառներ՝ ուռիով կամ մրտենիով կը գոհանան: Պատարագէն ետք հաւատացեալները տուն կը դառնան իրենց ձեռք ունեցած ոստերով, եւ տան մէջ հին Ծաղկազարդի ոստերը կը ծխեն իբր խունկ:

Ծաղկազարդը նորազարդ կեանքի տօնն է միանգամայն եւ ըստ մեր հին ժողովրդական աւանդութեանց, Հայաբնակ գաւառներուն մէջ, նոր հարսեր այս տօնին առիթով, իրենց Հայրենի տունը կը վերադառնային՝ Յարութեան տօնը հոն անցնելու համար:

Անուն կը տօնախմբեն՝ ԱՐՄԱՒԻՆԻ, ՍԻՈՆ, ԾԱՂԻԿ, ՈՎՍԱՆՆԱ, ՖԼՈՐ, ՖԼՈՐԻԿ:

ԴՌՆԲԱՑԷՔ՝ Մեծ Պահոց ամբողջ տեւողութեան փակ է եկեղեցւոյ խորանին վարագոյրը: Բացումը ըստ Հայաստանեայց Առաքելական Եկեղեցւոյ տօնացոյցին կը կատարուի Ծաղկազարդի իրիկուն, երբ քահանան՝ Սեղանին վրայ՝ վարագոյրին դուրսէն՝ Արքայութեան պահապան հրեշտակի նման կ’աղերսէ բանալ անոր դուռը, բանալիի ընդհանուր հարուածներ տալով: Այս արարողութիւնը տեսակ մը կրօնաթատերական պատկերացումն է «Վերջին Դատաստանին»: