Shop

The Transfiguration of Christ is one of the central events recorded in the gospels. Immediately after the Lord was recognized by his apostles as "the Christ the Son of the Living God," he told them that "he must go up to Jerusalem and suffer many things ... and be killed and on the third day be raised" . The announcement of Christ's approaching passion and death was met with indignation by the disciples. And then, after rebuking them, the Lord took Peter, James, and John "up to a high mountain" — by tradition Mount Tabor — and was "transfigured before them.".. and his face shone like the sun, and his garments became white as snow and behold, there appeared to them Moses and Elijah, talking with him. A bright cloud overshadowed the disciples, and a voice from the cloud said, "This is my Beloved Son, with whom I am well pleased; listen to him." When the disciples heard this, they fell on their faces with awe. But Jesus came and touched them, saying, "Rise, and have no fear." And when they lifted up their eyes,
they saw no one but Jesus only. And as they were coming down the mountain, Jesus commanded them, "Tell no one the vision, until the Son of Man is raised from the dead" . In the Transfiguration, the apostles see the glory of the Kingdom of God present in majesty in the person of Christ. They see that in him, indeed, "all the fullness of God was pleased to dwell," that "in him the whole fullness of deity dwells bodily" .  They see this before the crucifixion so that in the resurrection they might know who it is who has suffered for them, and what it is that this one, who is God, has prepared for those who love him. This is what the Church celebrates in the feast of the Transfiguration. The Transfiguration of Christ reveals to us our ultimate destiny as Christians, the ultimate destiny of all men and all creation to be transformed and glorified by the majestic splendor of God himself. / Domar 2003/ The Armenians named also this feast Vartavar, because the celebration was included in the calendar from the period of the Holy Translators, replacing a pagan holiday. According to the official calendar, Vartavar lasts three days. On those days, people sprinkled water on each other, young and old alike. Some would even push those standing nearby into the river or stream followed by laughter, jokes, singing and dancing. The meaning inherent in the sprinkling of water was that   everything   would   be   as   plentiful   as   water. The holiday of Vartavar also includes flowers especially   the rose. In ancient Armenia, shepherds in all regions would gather flowers and tie them to the horns of animals. Villages were bedecked with flowers.   Children   would   present   flowers to each other. People would take flowers to Church and leave them   there. Vartavar  was  also  associated   with the  sacrifice of doves. The dove, symbol of the goddess, Anahid, was sacrificed at shrines and in churches after being blessed by priests. Another form of sacrifice was to set the birds free and make predictions based on the direction in which they flew. For example, un-married people expected their bride or groom-to-be to come from that direction or the village fields in that direction would be richer in crop. It is interesting that only after Vartavar could the harvest be gathered and autumn planting done. Ս. Ծննդեան եւ Աստուածայայտնութեան տաղաւարին կը տօնենք մեր Տիրոջ Յիսուս Քրիստոսի մարդեղութիւնը, Սուրբ Զատիկին՝ Անոր մեռելներէն յարութիւնը, իսկ Այլակերպութեան կամ Պայծառակերպութեան տաղաւարին մենք կը  տօնենք Տէր Յիսուս Քրիստոսի Աստուածութիւնը։ Օր մը Տէր Յիսուս երբ կը գտնուէր Փիլիպպեան Կեսարիոյ կողմերը, իր աշակերտներուն հարցուց «Դուք ո՞վ կ՚ըսէք թէ եմ ես»։ Պատասխանեց Սիմոն Պետրոս եւ ըսաւ ՝ Դուն Քրիստոսն ես. կենդանի Աստուծոյ Որդին» (Մտթ. ԺԶ. 16)։ Շատ անգամներ Պետրոս լսած էր իր Վարդապետէն, որ Ինք Յիսուս, Իր Հօր կամքը կատարելու համար երկինքէն երկիր իջաւ իբրեւ ^կատարումը օրէնքի եւ մարգարէութեանց», բայց տակաուին անձամբ չէր տեսած Քրիստոսի Աստուածայն փառքը: Վեց օրեր յետոյ, Յիսուս իր աշակերտներէն երեքը՝ Պետրոսը, Յակոբոսը ու Յովհաննէսը իր հետ առնելով Թափօր լեռը բարձրացաւ ու աղօթքի մէջ առանձնացաւ։ Աղօթքը աւարտելէն ետք Յիսուս իր աշակերտներուն առջեւ այլակերպեցաւ, իր երեսը արեգակի պէս փայլեցաւ եւ հանդերձները լուսոյ պէս ճերմկցան։ Այս պահուն Մովսէս եւ Եղիա, որոնք Օրէնքի եւ Մարգարէութեան երկու ներկայացուցիչներն են, սկսան Յիսուսին հետ խօսիլ։ Նոյն պահուն լուսաւոր ամպ մը անոնց վրայ հովանի եղաւ եւ ձայն մը լսուեցաւ. «Այս  է իմ սիրելի Որդիս, որուն ես հաճեցայ. անոր մտիք ըրէք» (Մտ. 17.5)։ Աշակերտները այս փայլուն տեսարանին եւ այս երկնային ձայնին ազդեցութեան չկրցան դիմանալ եւ երեսի վրայ ինկան։ Մեր Տէրը մօտենալով դպաւ անոնց ու ըսաւ։ Ելէք, մի՛ վախնաք։ Առաքեալները «Աչքերնին վերցուցին ու մէկը չտեսան բայց միայն Յիսուս: Այսպէս Իր պայծառակերպութեամբ, Քրիստոս Իր Աստուածային փառքը տեսանելի կերպով յատնեց Իր աշակերտներուն առջեւ։