Matthew 20:29 – 21:17             Palm Sunday – The Entry into Jerusalem At the outset of His public ministry Jesus proclaimed the Kingdom of God and announced that the powers of the age to come were already active in the present age (Lk 7.18-22). His words and mighty works were performed to produce repentance as the response to His call, a call to an inward change of mind and heart which would result in concrete changes in one’s life, a call to follow Him and accept His messianic destiny. Palm Sunday summons us to behold our King, the Word of God made flesh. We are called to behold Him not simply as the One who came to us once riding on a colt, but as the One who is always present in His Church, coming ceaselessly to us in power and glory at every Badarak, in every prayer and Sacrament, and in every act of love, kindness and mercy. He comes to free us from all our fears and insecurities, to take solemn possession of our soul, and to be enthroned in our heart. Palm Sunday summons us to accept both the rule and the Kingdom of God as the goal and content of our Christian life. We draw our identity from Christ and His Kingdom. The Kingdom is Christ – His indescribable power, boundless mercy and incomprehensible abundance given freely to mankind. The Kingdom does not lie at some point or place in the distant future. In the words of Scripture, the Kingdom of God is not only at hand (Matt 3.2; 4.17), it is within us (Lk 17.21). The Kingdom is a present reality as well as a future realization (Mt 6.10). Palm Sunday summons us to behold our king – the Suffering Servant. We cannot understand Jesus’ kingship apart from the Passion. Filled with infinite love for the Father and the Holy Spirit, and for the creation, in His inexpressible humility, Jesus accepted the infinite abasement of the cross. He bore our grief and carried our sorrows; He was wounded for our transgressions and made Himself an offering for sin (Is 53). His glorification, which was accomplished by the resurrection and the ascension, was achieved through the cross.   Opening of the Great Doors . Just as, through the raising of Lazarus, Christ opened the doors for the resurrection of all mankind; and, in like manner He showed us the way of the Cross and invited us to witness His passion and share in His resurrection, so also, the Church symbolically opens its doors that the faithful may enter into the kingdom of God and come before His throne.  In this manner, the faithful follow Christ who redeems our sins and leads us back to into Paradise from whence Adam was expelled due to his disobedience. Undoubtedly the emotion and spiritual deepening caused by this beautiful service is equally as inspiring today as it has been throughout the centuries, filling the faithful with the grace of the Holy Spirit and with anxious anticipation to participate in Christ's passion and resurrection on the great day of Easter.   ԾԱՂԿԱԶԱՐԴ Այս անունով կը կոչենք մենք Քրիստոսի Երուսաղէմ գալստեան տօնը, որ Զատիկէն շաբաթ մը առաջ կը կատարուի, եւ սակայն ոչ աւետարանական պատմութեան եւ ոչ աւանդական յիշատակութեան եւ ոչ օրուան արարողութեանց մէջ ծաղիկի խօսք կայ: Ուրիշ ազգերու մէջ այդ իմաստով պզտիկ բաներ մը կան: Ծաղկազարդ անունը զուտ հայ անուն մը ըլլալով հանդերձ, տօնական կամ քրիստոնէական ծագում չունի, իրաւացի կը գտնենք հետեւցնել թէ Ծաղկազարդը հին հեթանոսական տօն մըն է հայոց մէջ, նման Վարդավառ անուան, որ ժամանակներու եւ պարագաներու նմանութեամբ Գալուստ յԵրուսաղէմ տօնին հետ խառնուեցաւ, եւ մէկուն անունը միւսին տրուեցաւ: Այս է Օրմանեան Սրբազանին «Ծիսական Բառարանին» բացատրութիւնը: Մարգարէներ կանուխէն աւետած էին Մեսիայի Երուսաղէմ մուտքը, հեզաբար նստած իշու մը վրայ:  ՅԻՍՈՒՍԻ ԳԱԼՈՒՍՏԸ այդ օրը կատարումն էր գուշակուած ցանկալի օրուան: Տեսարանը շքեղ էր ու հիանալի: Հոս հարցում մ’ընենք թէ իմչո՞ւ աշխարհը Յիսուսի ետեւէն այդ օր կ’երթար, ի՞նչ պատճառաւ մարդիկ իրենց գործն ու հանգիստը կը ձգէին ու կը հետեւէին Յիսուսին, փոխանակ փարիսեցիներուն: Արդեօք հաճոյքի՞ համար: Բայց Քրիստոս խաչ մը ունէր եւ ըսած էր իր ետեւէն գալ ուզողներուն. գացէք, վերցուցէք ձեր խաչերը ու ետեւէս եկէք: Փառքի՞ համար էր արդեօք: Ինք կը քարոզէր ՝ որ ով որ մեծ ըլլալ կ’ուզէ թող ծառայէ ուրիշին : Շահո՞ւ սիրոյն էր միթէ: Ոչ. չէ՞ որ Ան ըսաւ  հարուստ տղուն. գնա՝, ծախէ ինչ որ ունիս եւ տուր աղքատներուն, եւ ետեւէս եկուր: Ուրեմն Յիսուսին ետեւէն ոչ հաճոյքի, ոչ փառքի եւ ոչ շահու համր մենք կ’երթանք այլ Յաւիտենական կեանք ժառանքելու համար: Այս տօնը մեծաշուք կը կատարուի եկեղեցիներուն մէջ, եւ «Այսօր ընդ հրակերպեան» շարականին կամ «Փառք ի բարձունս» երգեցողութեան միջոցին՝ ձիթէնիի կամ արմաւինիի ոստեր կը բաժնուին եկեղեցւոյ մէջ գտնուող ներկաներուն: Ձիթենի չգտնուող գաւառներ՝ ուռիով կամ մրտենիով կը գոհանան: Պատարագէն ետք հաւատացեալները տուն կը դառնան իրենց ձեռք ունեցած ոստերով, եւ տան մէջ հին Ծաղկազարդի ոստերը կը ծխեն իբր խունկ: Ծաղկազարդը նորազարդ կեանքի տօնն է միանգամայն եւ ըստ մեր հին ժողովրդական աւանդութեանց, Հայաբնակ գաւառներուն մէջ, նոր հարսեր այս տօնին առիթով, իրենց Հայրենի տունը կը վերադառնային՝ Յարութեան տօնը հոն անցնելու համար: Անուն կը տօնախմբեն՝ ԱՐՄԱՒԻՆԻ, ՍԻՈՆ, ԾԱՂԻԿ, ՈՎՍԱՆՆԱ, ՖԼՈՐ, ՖԼՈՐԻԿ: ԴՌՆԲԱՑԷՔ՝ Մեծ Պահոց ամբողջ տեւողութեան փակ է եկեղեցւոյ խորանին վարագոյրը: Բացումը ըստ Հայաստանեայց Առաքելական Եկեղեցւոյ տօնացոյցին կը կատարուի Ծաղկազարդի իրիկուն, երբ քահանան՝ Սեղանին վրայ՝ վարագոյրին դուրսէն՝ Արքայութեան պահապան հրեշտակի նման կ'աղերսէ բանալ անոր դուռը, բանալիի ընդհանուր հարուածներ տալով: Այս արարողութիւնը տեսակ մը կրօնաթատերական պատկերացումն է «Վերջին Դատաստանին»:

The Feast of the Glorious Resurrection of Our Lord Jesus Christ or the Easter Feast is one of the five major feasts of the Armenian Church. The Mystery of Easter is the mystery of Jesus Christ, His Salutary Holy Blood shed for mankind and His Rising from the dead for mankind. The Son of God should incarnate, be subjected to tortures, be crucified, buried and the third day rises from death. Following the crucifixion and death of Jesus Christ His body was taken off the cross and placed into a tomb. A large stone closed the entrance to the tomb, and to some soldiers were ordered to control its entrance. After three days three women, who had followed Jesus from Galilee, Mary Magdalene, Mary, the Mother of James and Joseph and the wife of Zebedee brought oil to anoint the body of Jesus. They found the stone rolled away from the entrance to the tomb, so they went in but they didn’t find the body of the Lord. Suddenly two angels dressed in white appeared and said to them, “Why are you looking among the dead for one who is alive? He is not here, ha has been raised” (Lk 24:5-6). The women returned from the tomb and gave the good news to the disciples. Christ rose from the dead, by means of His Death He destroyed Death and granted eternal life. “I am the Resurrection and I am the Life. Whoever believes in me will live, even though he dies; and whoever lives and believes in me will never die” (Jn 11:25). On the day of the Easter feast people dye eggs red as a symbol of fruitful life, salvation and joy. St. Gregory of Datev considers the egg to be the symbol of the world, the shell of which is the sky, the membrane is the air, the white is the water and the yolk is the earth. Dyeing eggs red symbolizes the salvation of the world by means of Blood of Christ. On Sunday, the day of the feast, a morning service is conducted the Andastan Service is performed wherein the four corners of the world are blessed; afterwards the Divine Liturgy is celebrated. That day the faithful welcome each other on the occasion of the Glorious Resurrection of Christ conveying the great tiding: “Christ is Risen from the dead” and receive the answer: “Blessed is the Resurrection of Christ.” The joyous Easter greeting Christ is Risen from the Dead!  Kristos haryav ee merelotz – with which we greet and embrace each other during the 40-day season of Easter, is never casual or empty.  It speaks loudly of God’s immeasurable love for the world; the life giving sacrifice of His Son, the marvelous restoration of creation; and the newness of life to which we have been called.  It speaks to us as well about our need to abandon our blind and selfish ways and surrender each other and ourselves to the risen Lord. Светлое Христово Воскресение. Затик. Пасха. Идея воскресения является основополагающей в христианстве. Ее смысл в переходе от смерти к новой жизни, от земли к небу. В день Пасхи ранняя церковь отмечала распятие Христа. С IV в. акцент был смещен на Воскресение Христово, которое взяло на себя основную смысловую нагрузку. Конкретный день празднования Пасхи долгое время оставался причиной дискуссий. Апостольские каноны требуют отмечать Пасху через сорок дней по завершении Великого поста. Восточные христиане, следуя иудео-христианской традиции, праздновали ее по иудейскому лунному календарю 14 нисана; в Риме Пасха праздновалась в первое воскресенье после первого новолуния по весеннем равноденствии. Поскольку Пасха связана с лунным календарем, то является подвижным праздником и дата ее празднования с годами может давать расхождение. Вопрос был решен на I Вселенском соборе, постановившем, что Пасху “следует отмечать в следующее после полнолуния воскресенье, наступающее после весеннего равноденствия”. Приветствуя друг друга в Пасху, русские христиане говорят: “Христос воскрес!” - “Воистину воскрес!” Армянские христиане говорят друг другу: “Христос воскрес из мертвых!” - “Благословенно Воскресение Христово!” Празнично поздравляем именники: Харутюн, Харо, Харутюн, Задиг, Арто, Артин, Артур, Доник, Паскал. ԶԱՏԻԿ Քրիստոնէական տօներէն ամենէն մեծն ու փառաւորը ստուգիւ Հրաշափառ Յարութեան տօնն է: Որովհետեւ Քրիստոսի մահուամբ, նախամարդուն մեղքով սկզբնաւորուած մահը կը ջնջուէր ու մահկանացու մարդոց յաւիտենական կեանք կը պարգեւուէր: Ոտնալուայի խոնարհութեան օրինակը տալէն ետք իր աշակերտներուն, Գեթսեմանիի երկունքէն, քահանայապետներուն առջեւ դատապարտուելէն, նախատակուելէն ետք եւ վերջապէս խաչուելէն եւ թաղուելէն ետք, պահ մը կարծուած էր թէ այլեւս ամէն ինչ իսպար վերջացած էր: Բայց մեծագոյն հրաշքը կը կատարուէր ճիշտ հոն ուր կը կարծուէր թէ ամէնի ինչ մի անգամ ընդ միշտ վերջացած էր: ««Ինչո՞ւ ողջը կը փնտռէք մեռելներուն մէջ»: Կ'ըսէր երկնային արարած մը անոնց՝ որոնք եկած էին տիրոջ մարմինը օծելու: «Ան հոս չէ, հապա յարութիւն առաւ.» Ղուկ. 24:6 Զատիկ բառին համար Օրմանեան կ'ըսէ «եղանակներուն զատուելէն, կամ գիշերահաւասարով՝ տարւոյն երկու մասերուն իրարմէ զատուելէն առնուած անուն մըն է»: Բառին եբրայեցերէնն է «ԲԵՍԱԽ» որ «անցք» կը նշանակե: Զատկական տօնը կը մեկնուի իբրեւ Իսրայէլցիներու Եգիպտոսէ զատուելուն տօնին հետ եւ այդ առթիւ, կատարուած զոհին նախնթաց գիշերին երբ սատակիչ հրեշտակը Եգիպտացիներուն անդարնիկները զարկաւ, առանց մտնելու Հրեաներու տուները: Յիսուս զատկական գառը նմանցուց Իր Անձին որ անոր նախատիպն էր, հաստատուելով Տէրունական ընթրիքը, Իր Մարմինն իբրեւ հաց, եւ Իր արիւնն ալ իբրեւ գինի մատուցանելով յայտնեց՝ թէ Իր Մարմինը եւ Արիւնը պիտի տար փրկութիւն աշխարհի: Հայոց զատկական սեղանի գլխաւոր զարդն է կարմիր հաւկիթ: Կը Տօնախմբեն բոլոր անոնք որոնք կը կոչուին՝ Յարութիւն, Յարութ, Արթօ, Արթին, Արթուր, Զատիկ եւ Տօնիկ: «Քրիստոս Յարեաւ ի մեռելոց» KRISTOS HARYAV EE MERELOTZ - CHRIST IS RISEN FROM THE DEAD. Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον, και που υπάρχει στους τάφους αναγνωρίζοντας τη ζωή. Христос воскресе из мертвых, смертию смерть поправ и сущем во гробех живот даровав.