St. Peprone was from the town Nisibis and since childhood she had entered the church vowing to renounce from secular life and devote herself to the Church. As. St. Hripsime, she also has been subjected to persecutions by the Roman Emperor Diokletianos. When the Emperor's servants reach the town Nisibis in 305 A. D., the nuns living in the monastery are forced to leave the town, while Peprone, who was ill, stays in the monastery with her teacher Vren and Sister Toumayis. Heathen judge Seghinos tries to persuade the pretty nun to renounce from Christianity and promises to marry her with his noble nephew Lusimakos. In response Peprone tells that she has already become the bride of Christ vowing to remain a virgin and not to marry. Seghinos, becoming annoyed, orders to cut off first her hands and feet and than her head. Lusimakos, witnessing her death, becomes faithful and orders to bury her with proper honors, and Seghines, witnessing the nun's indescribable torments, goes mad and commits suicide. St. Mariane was from Antioch in Pisidia. She was the only daughter of the town's heathen priest and, losing her mother in childhood, she was brought up a Christian nurse. When she had already grown up, her father wishes to make her a heathen priest. The young woman refuses to renounce Christ and to serve the idols. Her father turns her off his house and she goes to her nurse. But soon she is imprisoned and beheaded. St. Shoushan was Captain Vardan Mamikonian's elder daughter. Her real name is Vardenie, but in the Armenian history and hagiography she is known by the name Shoushan. She was married to Vazgen, son of the Georgian consul Asousha. Although they had three sons and one daughter, her husband converts to Persian faith and marries the mother-in-low of the Persian knight Peroz. Shoushan begins to live in a small house near the church and prays all the time, always rejecting her husband's suggestions to give up her faith and ignoring his threats. Shoushan is persecuted for 7 years, but remains unshaken in her faith. She is martyred in 470 A. D. According to the historian Ukhtanes she is buried in Yourtav.

Commemoration of St. Pontiffs Baragham, Antimos and Yeranos St. Baragaham (Barlaam) (250-304) has lived in Antioch and has been martyred during the reign of the Roman Emperor Dioklethianos. For being Christian he is imprisoned and taken to the court. He refuses to offer sacrifice to the idols, and that fact annoys the judge. He orders to place in the saint's palm a boiling incense container hoping that the old man will not endure the pain and will pour the incense on the heathen altar for offering sacrifice. However, the honest and pious man, ignoring the pain, holds his arm unmoved till his hand is burnt, and the saint is martyred suffering from severe pains. St. Antimos (Anthimus) has been the Bishop of Nikomedia. During the reign of the Roman Emperors Dioklethianos and Maximos the Christians are blamed in setting a fire to the royal palace, and persecutions against Christians start. Because of persecutions Antimos is forced to leave the town and live in the mountains. During that period deacon Theophilos is martyred not willing to betray the Bishop Antimos. However, the King finds out the Bishop's place and sends the soldiers to the mountains ordering to find the saint and to bring him. The soldiers find the saint and although they persuade him not to go with them to Nikomedia, the saint voluntarily returns and goes to the royal court. 20 soldiers, witnessing the saint's unshaken faith and listening his sermons, are converted to Christianity and are baptized. During the examination in the court the saint gives brave answers, for which he is beheaded after many torments in 303 A. D. St. Bishop Yeranos (Irenaeus) also has been martyred during the reign of the Roman Emperor Dioklethianos in the town Sirmia of Panonia. During the trial in the court the saint's parents and relatives persuade him to feel pity for himself and his children. The saint answers that his children have God as their protector who always takes care of them. He remains unshaken in his faith and does not give up. After severe torments the saint is beheaded. Սուրբ հայրապետներ Բարաղամի, Անթիմոսի և Երանոսի հիշատակության օր Ս. Բարաղամը (250-304) ապրել է Անտիոքի շրջանում և նահատակվել Դիոկղետիանոս կայսեր օրոք: Իր հավատի համար ձերբակալվում է և ատյան տարվում: Մերժում է կուռքերին զոհ մատուցել, որն էլ զայրացնում է դատավորին: Վերջինս հրամայում է նրա բաց ափի մեջ եռացող խնկաման դնել, այն հույսով, որ ծերունին չի դիմանա և խունկը կթափի զոհասեղանին: Սակայն առաքինի և աստվածապաշտ ծերունին, անտեսելով ցավը, անշարժ պահում է ձեռքն այնքան ժամանակ, մինչև այրվում է, և այդ անասելի տանջանքների մեջ սուրբն ավանդում է հոգին: Ս. Անթիմոսը եղել է Նիկոմիդիայի եպիսկոպոսը: Դիոկղետիանոս և Մաքսիմոս կայսրերի օրոք քրիստոնյաներին մեղադրում են կայսերական պալատի հրկիզման մեջ և սկսվում է քրիստոնյաների հալածանքը: Այդ պատճառով, իր հոտի խնդրանքով Անթիմոսն ստիպված լեռներն է բարձրանում: Հենց այդ ժամանակ նահատակվում է Թեոփիլիոս սարկավագը` եպիսկոպոսին չմատնելու համար: Բայց կայսրը, իմանալով Սրբազանի գտնվելու վայրը, իր զինվորներին ուղարկում է նրա ետևից: Վերջիններիս սուրբը հյուրասիրում է և չնայած զինվորների` իրենց չընկերանալու բազմաթիվ հորդորներին, հոժարակամ գնում և ներկայանում է ատյան: Անթիմոսի հաստատակամությունն ու նրա քարոզները լսելով՝ 20 զինվոր դարձի են գալիս և մկրտվում: Դատարանում, հարցաքննության ժամանակ, նա վստահ և համարձակ պատասխաններ է տալիս, որոնց համար բազում տանջանքներից հետո 303 թվականին գլխատվում է: Ս. Երանոս եպիսկոպոսը ևս նահատակվել է Դիոկղետիանոսի օրոք, Պանոնիայի Սիրմիա քաղաքում: Դատավարության ժամանակ ծնողներն ու հարազատները համոզում են, որ խղճա իր երիտասարդությունն ու երեխաներին, սակայն սուրբը պատասխանում է, որ երեխաներն Աստված ունեն, որ միշտ հոգ է տանում նրանց համար: Նա անդրդվելի է մնում և իր հավատից չի հրաժարվում: Իր անսասանության համար չարչարանքներից հետո գլխատվում է:

Commemoration of St. Gevorg the Captain, Adoktos and Romanos the Singer St. Gevorg the Captain (St. George the Warrior) was from Cappadocia. He was born in a pious Christian family. Becoming a soldier of the Roman Army in a short period he deserves the honor of becoming Captain thanks to his courage and devotion. During the council convened by the Roman Emperor Dioklethianos he opposes to his plans on Christians' execution, and thus the fact that he is Christian, is revealed. The King, becoming surprised and astonished, orders to imprison the Captain and subjects him to severe torments. Many people, among them the Queen Alexandria, become Christians thanks to the preaching of St. George. A magician is ordered to prepare two kinds of remedies for trying the saint and changing his faith. By the first cup the saint should change his mind, and drinking the second cup, he should die. St. Gevorg drinks both cups, but thanks to the power of his faith towards God he remains alive. He also raises a man from the dead. After the King's repeated requests St. Gevorg finally agrees to offer sacrifice to the idols. However, reaching the heathen church he breaks all idols one by one. For this act the King orders to behead St. Gevorg and he is martyred in about 303 A. D. St. Adoktos (Adauctus) has been martyred in 320 A. D., in the Armenian Melitene, during the reign of Maximianos. He has been a state servant in Ephesus. Not willing to marry her daughter - Kalistene, with the Heathen King, he takes her away to the East. For being Christian upon the King's order he is deprived of his title and property and is exiled to Melitene. The local governor also fails to convert Adoktos to the heathen religion. Remaining steadfast and unshaken in his faith, the saint is beheaded. His wife and the other daughter - Pelopia, bury him. Costantsa - sister of the Emperor Kostandianos, defends and protects Kalistene, he transfers the relics of his father to Ephesus, where a chapel is built over the saint's tomb of in the future. St. Romanos the Singer (the Melodist) is considered to be the author and creator of the church hymns' canons. He has served as a deacon in the Church of St. Sophia, of Constantinople. Many people have mocked at him for his being unable to sing and read well. Once St. Mary appears to him in his dream and giving him a paper roll, orders to eat it. After the dream Romanos is granted the virtue to create and sing church hymns and songs. St. Romanos passes away in 556 A. D. Ս. Գևորգ քաջամարտիկ զորավարի, Ադոկտոսի և Ռոմանոս Երգեցողի հիշատակության օր Ս. Գևորգը Կապադովկացի բարեպաշտ քրիստոնյա ընտանիքի զավակ է: Զինվորագրվելով հռոմեական բանակին` իր ցուցաբերած քաջության և հավատարմության շնորհիվ կարճ ժամանակամիջոցում արժանացել է հազարապետության պատվին: Կայսեր հրավիրած խորհրդակցության ժամանակ ընդդիմացել է քրիստոնյաներին հալածելու նրա ծրագրին` բացահայտելով իր քրիստոնյա լինելը: Կայսրը, զարմացած ու ապշած տեղի ունեցածից, բանտարկել է սրբին` ենթարկելով անլուր չարչարանքների: Ս. Գևորգի քարոզների շնորհիվ շատերը դարձի են եկել, որոնց թվում էր նաև Ալեքսանդրիա թագուհին: Մի կախարդի պատվիրում են, որ երկու բաժակ դեղ պատրաստի սրբին դարձի բերելու համար: Առաջին բաժակը խմելուց հետո սուրբը պիտի մտքափոխվեր, իսկ երկրորդից հետո` մեռներ: Բայց Գևորգն առ Աստված ունեցած հավատի շնորհիվ խմում է երկու բաժակն էլ և ի զարմանս բոլորի` կենդանի մնում: Նա նաև հարություն է տալիս մի մեռյալի: Կայսեր բազում թախանձանքներից հետո, Գևորգը վերջապես համաձայնվում է կուռքերին զոհ մատուցել: Սակայն հասնելով կռատուն մեկառմեկ ջարդում է բոլոր կուռքերը` ցույց տալով դրանց սուտ և սին լինելը: Այս հանդուգն արարքի համար Դիոկղետիանոս կայսրը 303 թվականին գլխատել է տալիս Ս. Գևորգին: Ադոկտոսը նահատակվել է 320 թվականին, հայկական Մելիտենեում, Մաքսիմիանոսի ժամանակ: Պետական պաշտոնյա է եղել Եփեսոսում: Չցանկանալով իր աղջկան` Կալիսթենեին կնության տալ հեթանոս կայսեր, նրան փախցնում է արևելք: Քիստոնյա լինելու պատճառով, կայսեր հրահանգով զրկվում է կոչումից և ունեցվածքից և վտարվում Մելիտենե: Տեղի կուսակալին չի հաջողվում Ադոկտոսին հեթանոս դարձնել: Անսասան մնալով իր հավատին` գլխատվում է: Սրբի կինն ու մյուս աղջիկը` Պելոպիան թաղում են նրան: Կոստանդիանոս կայսեր քույրը` Կոստանցան, պաշտպանում է Կալիսթենեին, որը հոր մասունքները տեղափոխում է Եփեսոս, ուր հետագայում սրբի գերեզմանի վրա մատուռ է կառուցվում: Ռոմանոս  համարվում է շարականների կանոնների ստեղծողը: Եղել է սարկավագ Կ. Պոլսի Ս. Սոփիա եկեղեցում: Լավ երգել և կարդալ չկարողանալու պատճառով անարգվել է շատերի կողմից: Ս. Աստվածածինը հայտնվել է նրան երազում և տվել է մի թղթագլան` հրամայելով ուտել, որից հետո Ռոմանոսն ստացել է շարականներ գրելու և կատարելու բացառիկ շնորհ: Վախճանվել է 556 թվականին:

Commemoration of St. Davit of Dvin and Saint Martyrs Dambeos and Dambeuhie St. Davit (David) of Dvin has been martyred in 701 A. D. in Armenia. He was from a noble family, his baptismal name was Sourhan. His father was Moslem, and his mother was Christian. He served in the Arabic Army. Coming to Armenia, he becomes Christian, and being baptized by the Catholicos Anastas, is renamed Davit. He has lived in Dvin for 30 years. During that period the Arab policeman Abdoulah starts persecutions against Christians and calls Davit to him and persuades him to convert to his old faith. Refusing to betray Christ and his faith, Davit is subjected to severe torments. The cruel Arab policeman decides to crucify Davit. While carrying out the verdict Davit voluntarily approaches the wooden cross and lies on the cross. Among the people assembled was Davit’s wife, who exhorted him to remain loyal to Christ’s faith. Davit is crucified and martyred. Bishop Amatounie, Moushegh Mamikonian and Artavazd - Davit’s brother, take off his body form the cross and bury him near the Church of St. Grigor of Dvin. In the Armenian Church there is a special church hymn dedicated to St. Davit of Dvin. Dambeos (Lambeos) and Dambeuhie (Lambeas) have been sister and brother. They have lived in the town Nikomedia during the reign of the King Maximianos. Being Christians, they are imprisoned for not offering sacrifice to the idols and, after being subjected to torments, are martyred in 303 A. D. Սբ. Դավիթ Դվնեցու և սուրբ վկաներ Ղամբեոսի և Ղամբեուհու հիշատակության օր Սբ. Դավիթ Դվնեցին նահատակվել է 701 թվականին, Հայաստանում: Իշխանական տոհմից էր, նախկին անունը` Սուրհան: Նրա հայրը մուսուլման էր, իսկ մայրը` քրիստոնյա: Նա ծառայում էր արաբական բանակում: Գալով Հայաստան` հավատում է Քրիստոսին և մկրտվում Անաստաս Կաթողիկոսի կողմից` վերանվանվելով Դավիթ: 30 տարի ապրել է Դվինում, այդ պատճառով կոչվել է Դվնեցի: Այդ ժամանակ արաբ ոստիկան Աբդուլահն հալածում էր քրիստոնյաներին և Դավթին իր մոտ է կանչում` հորդորելով վերադառնալ նախկին հավատին: Մերժելով ուրանալ Քրիստոսին` անասելի տանջանքների է ենթարկվում: Բռնակալ արաբ ոստիկանը որոշում է սրբին խաչել: Մահապատժի ժամանակ Դավիթը մոտենում է խաչափայտին և ինքնակամ պառկում վրան: Հավաքված բազմության մեջ էր նաև մահապարտի կինը, որը հորդորում էր ամուսնուն հաստատ մնալ Հիսուսի հավատին: Դավթին խաչում են և նիզակահարելով սպանում: Ամատունի եպիսկոպոսը, Մուշեղ Մամիկոնյանն ու նրա եղբայր Արտավազդը խաչից իջեցնում են նրա մարմինն ու թաղում Դվինի Սբ. Գրիգոր եկեղեցու մոտ: Շարակնոցում հատուկ <<Մանկունք>> շարական կա` նվիրված Սբ. Դավիթ Դվնեցուն: Ղամբեոսը և Ղամբեուհին հարազատ քույր և եղբայր են: Գործել են Մաքսիմիանոս կայսեր օրոք, Նիկոմիդիա քաղաքում: Ձերբակալվել են կուռքերին զոհ չմատուցելու պատճառով և որպես քրիստոնյաներ տանջանքների ենթարկվելուց հետո 303 թվականին նահատակվել: Հայ Առաքելական Եկեղեցին Սբ. Դավիթ Դվնեցու և սուրբ վկաներ Ղամբեոսի և Ղամբեուհու հիշատակը տոնում է Սբ. Խաչի 3-րդ կիրակիին հաջորդող երկուշաբթի օրը:

Commemoration of St. Eustatheos, his Wife Theophista and their two sons, and the Virgins Yermone and Nektarine St. Eustatheos (Eustathius) was a rich and philanthropist captain who lived in Rome in the second century and his baptismal name was Plakidos. After the Lord’s vision the heathen captain Plakidos and his family are converted to Christianity and are baptized. Captain Plakidos is renamed Eustatheos. For becoming Christian he is deprived of all royal graces and honors and. losing his property. he leaves Rome. He is subjected to many trials: the pirates kidnap his wife Theophista (Theophistias) and while crossing the river Eustatheos loses his two sons, who being saved from drowning, are adopted by various people. Eustatheos mourns the loss of his family, but obeys the Lord’s will. Soon Eustatheos is taken to serve in the army to defend Rome from enemies. During the war by the God’s will he finds his family. When after winning he returns to Rome, he refuses to realize the King’s demand and to offer sacrifice to heathen idols, claiming that he has won only by God’s will. Annoyed King Adrianos orders to burn Eustatheos, his wife and their two sons. Virgin Yermone (Iermonia) has lived in the second century. She was the daughter of the Deacon Philipos. Together with her sister Eutikia she goes to seek for John the Baptist. When she leans about the Apostle’s death and meets on her way Petrnoius, the disciple of the Apostle Paul, and becomes the follower of Petronius. She founds a hospital where she treats all the needy people and preaches them the Word of God. St. Yermone is subjected to torments by the King Trayanos, but remains unshaken in her faith. She is martyred during the reign of the King Adrianos, as the heathen idols are destroyed by her prayer when she enters the temple as if to offer sacrifice to the idols. Virgin Nektarine (Catherine) was the daughter of the Konstas, governor of Alexandria. Being very pretty and having thorough knowledge, she wished to marry only the man who would exceed her in all spheres. Her mother, who was Christian, takes Nektarine to her religious teacher. The latter tells Nektarine about the person woo exceeds all secular bridegrooms. Deserving Christ’s vision, Nektarine is baptized. During the heathen feast Nektarine in the presence of the King reveals the heathens’ delusions. Under the influence of Nektarine 50 wise men, whom the King had invited to reject the virgin’s arguments, are converted to the Christianity. Because of this Nektarine is subjected to torments, but the instruments used for torments turn and start to hit the heathens. Queen Augustouhie and Captain Porphurus and his 200 soldiers, witnessing this miracle, become Christians. Upon the order of the annoyed King the latters are beheaded and Nektarine is swabbed. Սբ. Եվստաթեոսի և նրա կին Թեոփիստայի և երկու որդիների, Երմոնե և Նեքտարինե կույսերի հիշատակության օր Սբ. Եվստաթեոսը (Բ դար) Հռոմում ապրող մի մեծահարուստ և բարեգործ զորավար էր: Տիրոջ տեսիլքից հետո հեթանոս զորավար Պղակիդոսը դարձի է գալիս և իր ողջ ընտանիքի հետ մկրտվում՝ ստանալով Եվստաթիոս անունը: Կայսրից շնորհազուրկ է լինում և կորցնելով ողջ հարստությունը՝ Հռոմից մեկնում: Դաժան փորձություններ են բաժին ընկնում նրան. ծովահեններն առևանգում են կնոջը՝ Թեոփիստային, իսկ գետանցի ժամանակ կորցնում է երկու մանկահասակ որդիներին, որոնք մոլեգնած գետի ջրերից փրկվելով՝ տարբեր մարդկանց որդեգիրներն են դառնում: Եվստաթեոսը ողբում է ընտանիքի կորուստը, սակայն Հոբ երանելու հնազանդությամբ ընդունում է Տիրոջ կամքը: Շուտով նրան կրկին կանչում են զինվորական ծառայության՝ Հռոմը թշնամիներից ազատագրելու համար: Պատերազմի ժամանակ, Տիրոջ նախախնամության շնորհիվ, գտնում է իր ընտանիքի անդամներին: Երբ հաղթանակած վերադառնում է Հռոմ, մերժում է կատարել կայսրի պահանջը` զոհ մատուցել հեթանոս աստվածներին՝ պնդելով, որ իր հաղթանակի համար պարտական է միայն Հիսուս Քրիստոսին: Զայրացած Ադրիանոս կայսրը հրամայում է Սբ. Եվստաթեոսին, նրա կնոջն ու երկու երիտասարդ զավակներին այրել՝ շիկացրած պղնձե ցուլի մեջ փակելով: Սբ. Երմոնե կույսը (Բ դար) Փիլիպպոս սարկավագի դուստրն էր: Իր քրոջ՝ Եվտիքիայի հետ ուղևորվում է Հովհաննես Ավետարանչին փնտրելու: Երբ իմանում է առաքյալի մահվան մասին, ճանապարհին հանդիպում է Պողոս առաքյալի աշակերտ Պետրոնիոսին, որին էլ աշակերտում է: Հիմնում է մի բուժարան, որտեղ բժշկում է բոլոր կարիքավորներին՝ քարոզելով Տիրոջ խոսքը: Տրայանոս կայսեր կողմից չարչարվում է, բայց անսասան մնում իր հավատի մեջ: Նահատակվում է Ադրիանոս կայսեր օրոք, քանզի զոհ մատուցելու պատրվակով մտնում է հեթանոսական տաճար, որտեղ իր աղոթքով կործանվում են բոլոր կուռքերը: Սբ. Նեքտարինե կույսն Ալեքսանդրիայի կառավարիչ Կոնստասի դուստրն էր: Ունենալով բացառիկ գեղեցկություն և գիտելիքներ՝ ցանկություն էր հայտնել ամուսնանալ միայն նրա հետ, ով իրեն կգերազանցեր ամեն ինչում: Նեքտարինեի քրիստոնյա մայրն աղջկան տանում է իր հոգևոր ուսուցչի մոտ, որն էլ պատմում է Նրա մասին, որը գերազանցում է բոլոր աշխարհիկ փեսացուներին: Նա մկրտվում է՝ արժանանալով Քրիստոսի տեսիլքին, որն իրեն մատանի է տալիս՝ նշանելով իր հետ: Հեթանոսական տոնի ժամանակ կայսեր առջև աղջիկը մերկացնում է հեթանոսների մոլորությունները, դարձի բերում 50 հեթանոս իմաստունների, որոնք կայսեր հրամանով եկել էին Նեքտարինեի խոսքերը հերքելու: Այս պատճառով տանջանքների է ենթարկվում, սակայն կտտանքների գործիքները շրջվում են և սկսում գանահարել հեթանոսներին: Այս հրաշքին ականատես՝ Օգոստուհի կայսրուհին և Պորփյուրիոս զորավարն իր 200 զինվորների հետ քրիստոնյա են դառնում: Զայրացած կայսրի հրամանով վերջիններիս գլխատում են, իսկ Նեքտարինե կույսին՝ սրով խոցում: Հայ Առաքելական Եկեղեցին Սբ. Եվստաթեոսի և նրա կին Թեոփիստայի և երկու որդիների, Երմոնե և Նեքտարինե կույսերի հիշատակը տոնում է Սբ. Խաչի երրորդ կիրակիին հաջորդող երեքշաբթի օրը:

St. Sahak and Hamazasp Artsrounies St. Sahak and St. Hamazasp were from the Artsrounie noble dynasty and ruled in Vaspourakan region of Armenia in the period when the Arabic authorities had escalated persecutions against Christians. In 785 A. D. a new governor is appointed in Armenia. The princes and their youngest brother - Meroujan, pay a due visit to the newly appointed governor. Blaming them in rebellion, the governor imprisons the princes and threatening them with tortures, demands to give up any relations with the Greeks and the Christian faith. Being afraid of tortures, Meroujan adopts the Muslim faith. However, on his way back to homeland he is beheaded by Davit Mamikonian, the locum tenens of Hamazasp, as a betrayer. Meanwhile, Sahak and Hamazasp endure the tortures for the sake of Christ’s faith with prayers and silently. Executioners behead first the younger brother Sahak and then – Hamazasp, and burn their remains. Սբ. Սահակ և Համազասպ Արծրունի իշխանների հիշատակության օր Սբ. Սահակն ու Սբ. Համազասպն Արծրունյաց իշխանական տնից են և Վասպուրականում տանուտիրություն էին անում այն ժամանակ, երբ արաբական խալիֆայությունը խիստ սաստկացրել էր հալածանքները քրիստոնյաների դեմ: 785 թվականին Հայաստանում նոր կառավարիչ է նշանակվում, որին իշխաններն իրենց կրտսեր եղբոր՝ Մերուժանի հետ սահմանված այցելությունն են կատարում: Կառավարիչն ապստամբության մեղադրանքով ձերբակալում է նրանց և տանջանքների սպառնալիքով պահանջում է խզել կապերը հույների հետ` հրաժարվելով քրիստոնեական դավանանքից: Մերուժանը սարսափում է կտտանքներից և մուսուլմանություն ընդունում, սակայն տունդարձի ճանապարհին իբրև դավաճան գլխատվում է Համազասպի տեղապահ Դավիթ Մամիկոնյանի կողմից: Իսկ Համազասպն ու Սահակն աղոթքներով և անտրտունջ տանում են չարչարանքներն ի սեր Քրիստոսի: Դահիճները 786 թվականին նախ գլխատում են կրտսեր եղբորը՝ Սահակին, ապա Համազասպին՝ այրելով նրանց մարմինները: Հայ Առաքելական Եկեղեցին Սբ. Սահակ և Սբ. Համազասպ իշխանների հիշատակը տոնում է Վարագա Խաչին հաջորդող հինգշաբթի օրը:

Commemoration of Christ’s Seventy-two Disciples Besides the 12 Apostles, Jesus also had 72 disciples, whom he sent to “preach the Good News to all nations”. Unfortunately, those disciples’ names are not mentioned in the Gospels. In the New Testament the word “disciple” is used of the followers of the Jesus Christ. Christ sent out his apostles and disciples “like lambs among wolves” two by two, to go ahead of him to every town and place where he himself was about to go, saying them: “Whoever listens to you listens to me; whoever rejects you rejects me; and whoever rejects me rejects the one who sent me…” (The Gospel according to Luke 10:16). There are hardly any differences between the 12 apostles and the 72 disciples, they have the same power and authority and the same mission (The Gospel according to Luke 10:9; 9:1). However, the names of all 72 disciples, like the names of the 40 innocent children martyred in Bethlehem, are known to God only and are written in the sacred book of the Heavenly Kingdom. Քրիստոսի 72 աշակերտների հիշատակության օր Բացի 12 առաքյալներից Հիսուս ուներ նաև 72 աշակերտ, որոնց Տերն ուղարկեց Բարի Լուրը քարոզելու բոլոր ազգերին: Ցավոք, Ավետարանում նշված չեն այդ աշակերտների անունները: Ավետարաններում «աշակերտ» բառն ընդհանրապես գործածվում է Քրիստոսի բոլոր հետևորդների համար: Հիսուս Քրիստոսն իր առաքյալներին և աշակերտներին «իբրև գառներ գայլերի մեջ»` երկու-երկու ուղարկեց` քարոզելու Աստծո Արքայությունը` ասելով. «Ով ձեզ լսում է, Ինձ է լսում, և ով ձեզ մերժում է, Ինձ է մերժում» (Ղուկաս 10:16): Առաքյալների և աշակերտների միջև գրեթե տարբերություններ չկան, նրանք ունեն նույն իշխանությունը և առաքելությունը (Ղուկաս 10:9, 9 :1), սակայն բոլոր աշակերտների անունները, Բեթղեհեմի սուրբ մանուկների նման, միայն Աստծուն են հայտնի` գրված երկնքի արքայության սրբազան գրքում: Հայ Առաքելական եկեղեցին Քրիստոսի աշակերտների հիշատակության օրը տոնում է Վարագա Խաչին հաջորդող շաբաթ օրը: