Calendar of Events
M Mon
T Tue
W Wed
T Thu
F Fri
S Sat
S Sun
0 events,
0 events,
0 events,
0 events,
0 events,
1 event,
Saints Cyril the Church-father of Jerusalem, and the other bishop Cyril and his mother Anna
St. Cyril of Jerusalem is one of the prominent Patriarchs of Jerusalem. He has been repeatedly persecuted by the supporters of the Arian heresy, he has been exiled, and however, eventually again has become the Patriarch of Jerusalem. He has participated in the Second Ecumenical Council of Constantinople. Many sermons and speeches of the Patriarch Cyril about Christian doctrine have been translated into Armenian. His letter addressed to the King Costandios on the occasion of the apparition of the Holy Cross in the sky of Jerusalem is up to date read in the Armenian churches. Patriarch Cyril’s collection of sermons is instructive and edifying for those who are preparing for baptism. According to the tradition the basin in which Patriarch Cyril has been baptized is inside the Chapel of St Stephen of the Church of St. Hakob (St. James), of Jerusalem. The Armenian Apostolic Church commemorates the memory of the Patriarch Cyril twice during the year. St. Cyril the Bishop is the contemporary of St. Cyril the Patriarch. His secular name is Huda. According to the hagiographical sources, well knowing the locality, Bishop Cyril helps the queen Heghine (Helen) to find the Holy cross of Christ, Witnessing the wonder-working power of the Holy Cross Bishop Cyril is baptized together with his mother, Anna, and after the baptism is renamed “Cyril”. Later he is ordained a bishop and during the period of exile of the Patriarch Cyril he takes his place for a time. Being subjected to severe torments, Bishop Cyril and his mother have been killed during the persecutions realized by the King Julianos the Սուրբ Կյուրեղ Երուսաղեմի Հայրապետի, Կյուրեղ եպիսկոպոսի և նրա մոր` Աննայի հիշատակության օր Սբ. Կյուրեղ Երուսաղեմցին 4-րդ դարի նշանավոր հայրապետներից է: Նա բազմիցս հետապնդվել է Արիոսական հերձվածի կողմնակիցների կողմից, աքսորվել, սակայն ի վերջո վերահաստատվել է հայրապետական աթոռին: Մասնակցել է 381 թվականի Կ.Պոլսի Բ Տիեզերական ժողովին: Կյուրեղ Հայրապետի քրիստոնեական վարդապետության մասին բազմաթիվ քարոզներ ու ճառեր միջնադարում թարգմանվել են նաեւ հայերեն, իսկ Երուսաղեմի երկնակամարում Սբ. Խաչի երեւման առիթով Կոստանդիոս կայսերն ուղարկած նրա թուղթն առ այսօր ընթերցվում է հայոց եկեղեցիներում: Առավել հայտնի է Կյուրեղ Հայրապետի «Կոչումն ընծայութեան» ճառերի և քարոզների ժողովածուն, որն ուսանելի է բոլոր նրանց համար, ովքեր պատրաստվում են մկրտության: Ըստ ավանդության՝ Երուսաղեմի Սբ. Հակոբ եկեղեցու Սբ. Ստեփանոս մատուռի մեջ է գտնվում այն ավազանը, որտեղ մկրտվել է Կյուրեղ Հայրապետը: Սբ. Կյուրեղ Հայրապետի անունը Հայ Եկեղեցում հիշատակվում է երկու անգամ` Մեծ Պահքի երկրորդ շաբաթ օրը և 12 վարդապետների շարքում` հոկտեմբերի վերջին շաբաթ օրը: Սբ. Կյուրեղ Հայրապետի ժամանակակիցն է Սբ. Կյուրեղ եպիսկոպոսը (նախկին անունը` Հուդա): Ըստ վարքագրական աղբյուրների՝ տեղանքին լավատեղյակ լինելով, օգնել է Հեղինե դշխոյին գտնելու Քրիստոսի խաչափայտը: Տեսնելով Սբ. Խաչի հրաշագործ զորությունը, իր մոր` Աննայի հետ մկրտվում է` անվանակոչվելով Կյուրեղ: Հետագայում ձեռնադրվում է եպիսկոպոս, իսկ Կյուրեղ Հայրապետի աքսորում լինելու ժամանակ փոխարինում է նրան: Կյուրեղ եպիսկոպոսը, ենթարկվելով անասելի կտտանքների, նահատակվում է մոր հետ, Հուլիանոս Ուրացողի հետապնդումների ժամանակ: Սբ. Կյուրեղ եպիսկոպոսի և նրա մոր` Աննայի հիշատակության օրը նշվում է Սբ. Կյուրեղ Հայրապետի հետ միասին` Մեծ Պահքի երկրորդ շաբաթ օրը: Betrayer.http://www.qahana.am/en/holidays/2018-02-24/1
1 event,
Sunday of the Prodigal Son
The third Sunday of the period of Great Lent is called the Sunday of the Lost Son according to the Parable of the Lost Son told in the Gospel of Luke (Luke 15:15-32), the content of which is the following. There was once a man who had two sons. Upon the request of the younger one he divided his property between his two sons. After a few days the younger son sold his part of the property and left home with the money. He went to a country far away, where he wasted his money in reckless living. He spent everything he had. Then a severe famine spread over that country and he was left without a thing. In that time of trouble he remembered his father’s house, regretted for his reckless living and returned to his father’s home. Seeing that his younger son has regretted, the father received him joyfully. Whereas the elder son complained, saying that during all those years he had worked for his father like a slave and had never disobeyed his orders, and however, he had never deserved such honor. His father answered him: “My son, you are always here with me, and everything I have is yours. But we had to celebrate and to be happy, because your brother was dead, but now he is alive; he was lost, but now he has been found.” The elder and the younger sons are the righteous and the sinful souls, and father’s receiving his lost son means that in the same way God receives the regretting sinner. The allegoric meaning of the parable is in the elder son symbolizing all those who are righteous or think that there are righteous. The parable admonishes all of them not to be self-conceited. Անառակի կիրակի Հայաստանյայց Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին ապաշխարության և պահքի մի գեղեցիկ շրջան է սահմանել հավատացյալների համար, որի կիրակիներից յուրաքանչյուրն իր անվանումն ունի Աստվածաշնչի որևէ պատմությանը համապատասխան: Մեծ Պահքի երրորդ կիրակին կոչվում է Անառակի, ըստ Ղուկասի Ավետարանում հիշատակվող անառակ որդու մասին պատմող առակի` (տես Ղուկ. 15:11-32) մի մարդ իր կրտսեր որդու խնդրանքով ունեցվածքը բաժանում է երկու որդիների միջեւ: Կրտսեր որդին իր բաժինը վերցնելով գնում է հեռու երկիր, ապրում ցոփ ու շվայտ կյանքով, վատնում ամբողջ ունեցածը: Այս դժվար դրության մեջ նա հիշում է հայրական տունը, զղջում կատարածի համար և վերադառնում: Հայրը, տեսնելով որդու զղջումը, ուրախությամբ ընդունում է նրան: Ավագ որդին դժգոհում է, որ ինքը միշտ հոր կողքին է եղել, սակայն նման պատվի երբեք չի արժանացել: Հայրը պատասխանում է, որ պետք է ուրախ լինել, քանի որ` ով մեռած էր, կենդանացավ: Ավագ, կրտսեր որդիներն արդար և մեղավոր հոգիներն են, և ինչպես հայրն է անառակ որդուն ընդունում, նույն կերպ էլ Աստված է իր գիրկն առնում զղջացող մեղավորին: Առակը նաեւ հետեւյալ խրատն ունի, որ բացահայտվում է ավագ որդու կերպարում: Ովքեր կարծում են, թե արդար են, պետք է խուսափեն սեփական անձի մասին չափազանց բարձր կարծիք ունենալուց: http://www.qahana.am/en/holidays/2018-02-25/1
0 events,
0 events,
0 events,
0 events,
0 events,
1 event,
Saints John the Church-father of Jerusalem, and our Church-father John of Otzn, and our Church-doctors John of Orodn and Gregory of Datev
Commemoration of St. John the Patriarch of Jerusalem, Armenian Patriarch St. John of Otzoon, St. John of Vorotan and St. Gregory of Datev St. John (Hovhannes) of Otzoon, who has also been recognized as “the Philosopher”, is one of the greatest fathers of the Armenian Church. According to hagiographers, he possessed both spiritual and mental brilliance. During the 11 years of his reign (717-728), Catholicos Hovhannes managed to withstand Byzantine and Arab pressures and incursions, while struggling mightily against sects. Hovhannes of Otzoon endowed to us a rich and priceless literary legacy. His work entitled “Canons of the Armenians” is the first voluminous collection in Armenian history, which contains ecclesiastical canons and laws. He is also famous as the author of numerous sermons and church hymns. Among the most important initiatives undertaken by Catholicos Hovhannes of Otzoon, is the church council convened in Dvin in 725, with the aim of reforming the Armenian Church. He also convened the meeting in Manazkert in 726, dedicated to the goal of strengthening the union of the Armenian and Assyrian Churches. The tomb of Catholicos Hovhannes is in the Church of Srbanes (St. Hovhannes) in the village of Ardvi, near his birthplace of Otzoon. The church has remained a sanctuary for the faithful of the Armenian Nation. The names of Vartabeds (church divine or archimandrite) St John (Hovhan) of Vorotan (1315-1388) and St. Gregory of Datev (1346-1410) are closely interrelated. Gregory of Datev, the greatest Vartabed and theologian of the Armenian Church, studied under Hovhan of Vorotan, and later raised the famous school founded by his teacher in the Monastery of Datev. Gregory of Datev authored numerous significant theological works. Included in his literary legacy are the “Book of Questions” and the collections of his sermons. He is closely associated with Hovhan of Vorotan, because as a result of the notes and records made by Gregory, a portion of the literary legacy of Hovhan has survived to this day. Finally, the blessed memory of St. John the Patriarch of Jerusalem is commemorated on the same day, along with the aforementioned three fathers of the Armenian Church. St. John was Patriarch of Jerusalem in the 4th Century. He is remembered to this day as being a great orator and a defender of Christianity through his sermons. http://www.qahana.am/en/holidays/2018-03-03/1
1 event,
Sunday of Steward
Sunday of Steward The fourth Sunday of the period of Great Lent is called the Sunday of the Steward, and the message of the day teaches us with the parable of the unjust steward. This parable is mentioned only in the Gospel of St. Luke (Luke 16:1-13). In the parable, a wealthy man learns that the steward of his house (the supervisor of his holdings) is squandering his possessions. The rich man calls the steward, asking for an accounting, having decided to release him from employment. The steward, realizing that he may soon be without work, begins to act accordingly so that in the near future, others may accept him into their homes. The steward calls those men who have debts to his employer, and he relieves them of a portion of their debts. Following this act, the wealthy man praises the steward for his contrivance. At first glance, it seems as though there is a great contradiction in this commendation. But the unjust steward grants back to the debtors, only that which he had added to the debt originally for his own gain. Thus, the wealthy man is not injured by the actions of his steward. The master praises the steward for resigning himself from the gains that the steward would have realized in these transactions. Thus, high praise is given to resignation, or abstinence, which is one of the foundations of Great Lent. Lent teaches mankind about the ability we each have to resign ourselves from all forms of temptation, the beginning of which is self-control and self-denial. Christ says, “If any man will come after me, let him deny himself, and take up his cross and follow me” (Matthew 16:24). This parable admonishes every one of us that the journey towards salvation must include self-control and resignation. The allegorical meaning of the parable is in the wealthy man symbolizing God, and the unjust steward symbolizing the sinner. For an extended period of time, the sinner carelessly wastes the graces granted by God, until God calls him for an accounting of his life. The unjust steward symbolizes all who, upon regretting their actions, forgive those who have sinned against them, and become seekers of righteousness and the just.
1 event,
1 event,
2 events,
Median day of Lent Միջինք
Միջինք Ըստ Մաղաքիա արք. Օրմանյանի` միջինք անունը տրվում է Մեծ պասը կիսող օրվան, որը տոնական նշանակություն չունի: Միջինք է Մեծ պահքի չորրորդ չորեքշաբթին կամ 24-րդ օրը: Միջինքից սկսած` խաղաղական ժամերգության ընթացքում սկսում են երգվել Ստեղի շարականները` հավուր պատշաճի: Այդ օրը, ըստ ժողովրդական ավանդության` հայ տանտիկինները թխում են բաղարջ, որի մեջ մետաղադրամ են դնում: Ում բաժին ընկնի դրամը, այդ տարի հաջողություն կունենա: Median day of Great Lent (Mijink) According to Archbishop Malachia Ormanian, the 24th day or the fourth Wednesday of the period of Great Lent is called Mijink symbolizing that the first half of the period of Great Lent has already passed. Since that day church hymns written by Stegh are sung during the Peace Service held in the evenings on Monday, Tuesday, and Thursday. According to the folk tradition, the housewives bake an unleavened cake and put a coin in it while baking. The current year will be successful for the member of the family who will have the coin in his/her portion. https://www.qahana.am/en/holidays/2021-03-10/1
1 event,
1 event,
2 events,
The Forty Holy Martyrs
Commemoration of the forty Holy Martyrs The Forty Holy Martyrs martyred in approximately 320 AD were Christians from various towns and cities of Lesser Armenia. They served as soldiers in the royal regiment of Sebastia. Upon the decree of Roman Emperor Likianos, interrogations were organized by Lucias, Duke of Caesarea, to reveal the Christian soldiers. Forty of the soldiers remain steadfast in their faith, defy the judges by their brave answers, and are imprisoned. One cold winter night the soldiers are thrown into a lake near Sebastia, to freeze them to death. Only one of the forty soldiers, being unable to endure the torments, comes out of the water, and tries to find salvation in a bathhouse built on the bank. The lone soldier dies and becomes deprived of both earthly and heavenly life. At dawn, halos are seen encircling the heads of the soldiers. One of the guards charged with the execution of the forty, witnessing the holy phenomenon accepts Christ and throws himself into the lake to be martyred along with the others. In the morning it becomes apparent that through a divine miracle, the forty soldiers have been saved from freezing. This infuriates their captors who execute them and thus, they become martyrs. The martyrs’ remains are buried in Sebastia, where subsequently a Forty-domed Cathedral is built. The Cathedral of Sebastia stood for nearly one thousand years until the invasion of Tamerlane and the Mongols at the end of the 14th Century. The name of the “Forty Martyrs Cathedral” has survived to this day.
2 events,
SUNDAY OF THE JUDGE
Isaiah 65:8-25, Philippians 3:1-4:9, Luke 17:20-18:14 Sunday of the Judge The fifth Sunday of Great Lent is called the Sunday of the Judge. The message of the day teaches us with the parable of the widow and the Judge. This parable comes to us in the Gospel of St. Luke (Luke 18:1-8). The parable tells the story of a widow who repeatedly came to a judge, who neither feared God nor respected man, and pled for her rights. For a long period of time the judge refused to act, but in the end, he fulfilled her request, to put an end to her continuous appeals. Otherwise, he feared that she would continue to return indefinitely. After telling this parable, the Lord assures everyone, that if a man as corrupt and unfair as this judge decided in favor of the widow, then God surely would judge in favor of his own people and grant the requests of all those who submit to Him through prayer. This parable exhorts us to always and continually pray, as prayer symbolizes the soul’s eternal striving and thirst for God. The parable also contains an appeal from Christ. After telling the parable, Christ says: “But will the Son of Man find faith on earth when He comes?” In His words, Jesus gives a reference to the Second Coming, and sadness and anguish are felt in the Lord’s remark. It is truly painful for the Savior that many people may be subject to just, yet cruel judgment, instead of becoming the inheritors of the Kingdom of God. Անիրավ դատավորի կիրակի. Օրվա խորհուրդը վերցված է Ավետարանից (Ղուկ. 18; 1-8): Մարդ հաճախ հայտնվում է Անիրավ դատավորի առակի դատավորի դերում, պատահում է նաև հակառակը, երբ նույն մարդը հանդես է գալիս այրի կնոջ փոխարեն: Հիսուսն այս առակով ցույց է տալիս, որ պետք է նմանվել այրի կնոջը, որն առանց ձանձրանալու աղոթք մատուցեց Աստծուն, հարատևորեն հետապնդեց իր դատը` ակնկալությամբ և վստահությամբ, որ մի օր հնարավոր կլինի վերագտնել կորցրածը և անտեսված իրավունքը:
1 event,
1 event,
1 event,
1 event,
1 event,
2 events,
Commemoration of the terrible torturing and imprisonment of Gregory our Illuminator in the deep pit
Commemoration of St. Gregory the Illuminator’s torments and commitment to the pit This feast is the first one among the three commemoration days dedicated to the memory of St. Gregory the Illuminator, the first Catholicos of All Armenians. According to the Armenian Church Calendar, it is celebrated on the eve of the Fifth Sunday during the period of Great Lent. The feast is dedicated to the torments which St. Gregory suffered during his imprisonment. According to historical sources, St. Gregory the Illuminator was the son of Anak Partev, a knight and nobleman, who killed the Armenian King Khosrov Arshakouni. In retaliation, Anak is executed by the Armenians. His son, Gregory, lived and studied in Caesarea, and was brought up as a pious Christian. Gregory returns to Armenia as an adult and becomes a member of the royal court. King Tiridates (Trdat), the son of King Khosrov and heir to the throne, appoints Gregory as the Chancellor of the Armenian Kingdom. Tiridates, learning that Gregory is a Christian and the son of Anak, subjects him to severe tortures and commits Gregory to death, by imprisoning him in a deep underground pit. In 301 A.D., after spending 13 years in the pit, St. Gregory the Illuminator is freed from the dungeon and emerges to spread the Light of Christ in Armenia. He thus becomes the first pontiff of the Armenian Church, baptizes the royal family, and evangelizes the whole of the Armenian Nation. Armenia becomes the first nation in the world to officially proclaim Christianity as her state religion. St. Gregory the Illuminator is recognized by all of Christendom as a Saint, and he is commemorated in all traditional Christian Churches.
2 events,
Sunday of Advent Գալստյան կիրակի
Sunday of Advent Գալստյան կիրակի The Sixth Sunday of Great Lent is called the Sunday of Advent. This Sunday teaches us about the first Advent of Christ – His Incarnation: His Holy Birth when God became Man. This proved the Truth found in the Scriptures that by the coming of the Savior, a second chance was given to mankind to be guided on the path leading towards salvation. This Sunday also symbolizes the Second Advent. In the Gospels and Apostolic Letters there are many references dedicated to the Second Advent, where our Lord warns us about His return. In the Gospel of St. Matthew, Christ says, “…Watch out and do not let anyone fool you. Many men, claiming to speak for me, will come and say, “I am the Messiah!” and they will fool many people. You are going to hear the noise of battles close by and the news of battles far away… Countries will fight each other; kingdoms will attack one another. There will be famines and earthquakes everywhere… And you will be hated by all nations for my Name’s sake… Many false prophets will appear and fool many people. Such will be the spread of evil that many people’s love will grow cold. But whoever holds out to the end will be saved” (Mt 24:4-13). The message of this Sunday is a call for endurance, piety and modesty. Through these we can patiently wait for the Glorious Resurrection of Christ, the purification of our souls and the triumph of the True Faith. All Christian Churches celebrate the feast of the Sunday of Advent. Մեծ Պահքի վեցերորդ կիրակին կոչվում է Գալստյան: Այս կիրակին Հիսուս Քրիստոսի Առաջին Գալստյան` մարդեղության հիշեցումն է: Հաստատվեց այն ճշմարտությունը, որ Փրկչի Գալստյամբ հնարավորություն ընձեռնվեց մարդկությանն առաջնորդվել փրկության ուղով: Այս կիրակին միևնույն ժամանակ Երկրորդ Գալստյան խորհուրդն ունի: Ավետարաններում և առաքյալների թղթերում Երկրորդ Գալստյանը նվիրված բազում հատվածներ կան: Տերը զգուշացնում է Երկրորդ Գալստյան և դրա նախանշանների մասին. «Զգույշ եղեք, գուցե մեկը ձեզ խաբի, որովհետև շատերը կգան իմ անունով ու կասեն, թե՝ ես եմ Քրիստոսը. և շատերին կմոլորեցնեն: Լսելու եք պատերազմների ձայներ և պատերազմների լուրեր… Ազգ ազգի դեմ պիտի ելնի, և թագավորությունը՝ թագավորության դեմ, և պիտի լինեն սով, համաճարակ ու տեղ-տեղ երկրաշարժներ: Սակայն այս ամենը սկիզբն է երկանց … Եվ բազում սուտ մարգարեներ պիտի ելնեն ու շատերին պիտի մոլորեցնեն: Եվ անօրինության շատանալուց՝ շատերի սերը պիտի ցամաքի: Բայց ով մինչև վերջ համբերեց, նա պիտի փրկվի» (Մատթ. 24:4-13): Գալստյան կիրակիի խորհուրդը համբերության, բարեպաշտության, առաքինության կոչն է, որովհետև հոգու բյուրեղացմամբ և ճշմարիտ հավատով մարդ կարող է սպասել Տիրոջ Հրաշափառ Գալստյանը:
1 event,
1 event,
1 event,
1 event,
1 event,
2 events,
Remembrance of the Raising Lazarus
Lazarus Saturday - On the 41st day of the period of Great Lent, the Armenian Church commemorates Lazarus being raised from the dead. Foreshadowing both the impending death of Christ and His Resurrection and thus prophetically the general Resurrection of the Dead at his second coming we recall Christ's miraculous raising of Lazarus. The Gospel story telling about the raising of Lazarus contains the passage: “Jesus wept.” The Jews, seeing Jesus expressing grief, said: “See how much he loved him!” The raising of Lazarus is an example of the coming resurrection of all those who have fallen asleep in Christ. The weeping of Jesus demonstrates His great love towards mankind.
2 events,
Palm Sunday (ACYOA Youth Day)
Matthew 20:29 – 21:17 Palm Sunday – The Entry into Jerusalem At the outset of His public ministry Jesus proclaimed the Kingdom of God and announced that the powers of the age to come were already active in the present age (Lk 7.18-22). His words and mighty works were performed to produce repentance as the response to His call, a call to an inward change of mind and heart which would result in concrete changes in one’s life, a call to follow Him and accept His messianic destiny. Palm Sunday summons us to behold our King, the Word of God made flesh. We are called to behold Him not simply as the One who came to us once riding on a colt, but as the One who is always present in His Church, coming ceaselessly to us in power and glory at every Badarak, in every prayer and Sacrament, and in every act of love, kindness and mercy. He comes to free us from all our fears and insecurities, to take solemn possession of our soul, and to be enthroned in our heart. Palm Sunday summons us to accept both the rule and the Kingdom of God as the goal and content of our Christian life. We draw our identity from Christ and His Kingdom. The Kingdom is Christ – His indescribable power, boundless mercy and incomprehensible abundance given freely to mankind. The Kingdom does not lie at some point or place in the distant future. In the words of Scripture, the Kingdom of God is not only at hand (Matt 3.2; 4.17), it is within us (Lk 17.21). The Kingdom is a present reality as well as a future realization (Mt 6.10). Palm Sunday summons us to behold our king – the Suffering Servant. We cannot understand Jesus’ kingship apart from the Passion. Filled with infinite love for the Father and the Holy Spirit, and for the creation, in His inexpressible humility, Jesus accepted the infinite abasement of the cross. He bore our grief and carried our sorrows; He was wounded for our transgressions and made Himself an offering for sin (Is 53). His glorification, which was accomplished by the resurrection and the ascension, was achieved through the cross. Opening of the Great Doors . Just as, through the raising of Lazarus, Christ opened the doors for the resurrection of all mankind; and, in like manner He showed us the way of the Cross and invited us to witness His passion and share in His resurrection, so also, the Church symbolically opens its doors that the faithful may enter into the kingdom of God and come before His throne. In this manner, the faithful follow Christ who redeems our sins and leads us back to into Paradise from whence Adam was expelled due to his disobedience. Undoubtedly the emotion and spiritual deepening caused by this beautiful service is equally as inspiring today as it has been throughout the centuries, filling the faithful with the grace of the Holy Spirit and with anxious anticipation to participate in Christ's passion and resurrection on the great day of Easter. ԾԱՂԿԱԶԱՐԴ Այս անունով կը կոչենք մենք Քրիստոսի Երուսաղէմ գալստեան տօնը, որ Զատիկէն շաբաթ մը առաջ կը կատարուի, եւ սակայն ոչ աւետարանական պատմութեան եւ ոչ աւանդական յիշատակութեան եւ ոչ օրուան արարողութեանց մէջ ծաղիկի խօսք կայ: Ուրիշ ազգերու մէջ այդ իմաստով պզտիկ բաներ մը կան: Ծաղկազարդ անունը զուտ հայ անուն մը ըլլալով հանդերձ, տօնական կամ քրիստոնէական ծագում չունի, իրաւացի կը գտնենք հետեւցնել թէ Ծաղկազարդը հին հեթանոսական տօն մըն է հայոց մէջ, նման Վարդավառ անուան, որ ժամանակներու եւ պարագաներու նմանութեամբ Գալուստ յԵրուսաղէմ տօնին հետ խառնուեցաւ, եւ մէկուն անունը միւսին տրուեցաւ: Այս է Օրմանեան Սրբազանին «Ծիսական Բառարանին» բացատրութիւնը: Մարգարէներ կանուխէն աւետած էին Մեսիայի Երուսաղէմ մուտքը, հեզաբար նստած իշու մը վրայ: ՅԻՍՈՒՍԻ ԳԱԼՈՒՍՏԸ այդ օրը կատարումն էր գուշակուած ցանկալի օրուան: Տեսարանը շքեղ էր ու հիանալի: Հոս հարցում մ’ընենք թէ իմչո՞ւ աշխարհը Յիսուսի ետեւէն այդ օր կ’երթար, ի՞նչ պատճառաւ մարդիկ իրենց գործն ու հանգիստը կը ձգէին ու կը հետեւէին Յիսուսին, փոխանակ փարիսեցիներուն: Արդեօք հաճոյքի՞ համար: Բայց Քրիստոս խաչ մը ունէր եւ ըսած էր իր ետեւէն գալ ուզողներուն. գացէք, վերցուցէք ձեր խաչերը ու ետեւէս եկէք: Փառքի՞ համար էր արդեօք: Ինք կը քարոզէր ՝ որ ով որ մեծ ըլլալ կ’ուզէ թող ծառայէ ուրիշին : Շահո՞ւ սիրոյն էր միթէ: Ոչ. չէ՞ որ Ան ըսաւ հարուստ տղուն. գնա՝, ծախէ ինչ որ ունիս եւ տուր աղքատներուն, եւ ետեւէս եկուր: Ուրեմն Յիսուսին ետեւէն ոչ հաճոյքի, ոչ փառքի եւ ոչ շահու համր մենք կ’երթանք այլ Յաւիտենական կեանք ժառանքելու համար: Այս տօնը մեծաշուք կը կատարուի եկեղեցիներուն մէջ, եւ «Այսօր ընդ հրակերպեան» շարականին կամ «Փառք ի բարձունս» երգեցողութեան միջոցին՝ ձիթէնիի կամ արմաւինիի ոստեր կը բաժնուին եկեղեցւոյ մէջ գտնուող ներկաներուն: Ձիթենի չգտնուող գաւառներ՝ ուռիով կամ մրտենիով կը գոհանան: Պատարագէն ետք հաւատացեալները տուն կը դառնան իրենց ձեռք ունեցած ոստերով, եւ տան մէջ հին Ծաղկազարդի ոստերը կը ծխեն իբր խունկ: Ծաղկազարդը նորազարդ կեանքի տօնն է միանգամայն եւ ըստ մեր հին ժողովրդական աւանդութեանց, Հայաբնակ գաւառներուն մէջ, նոր հարսեր այս տօնին առիթով, իրենց Հայրենի տունը կը վերադառնային՝ Յարութեան տօնը հոն անցնելու համար: Անուն կը տօնախմբեն՝ ԱՐՄԱՒԻՆԻ, ՍԻՈՆ, ԾԱՂԻԿ, ՈՎՍԱՆՆԱ, ՖԼՈՐ, ՖԼՈՐԻԿ: ԴՌՆԲԱՑԷՔ՝ Մեծ Պահոց ամբողջ տեւողութեան փակ է եկեղեցւոյ խորանին վարագոյրը: Բացումը ըստ Հայաստանեայց Առաքելական Եկեղեցւոյ տօնացոյցին կը կատարուի Ծաղկազարդի իրիկուն, երբ քահանան՝ Սեղանին վրայ՝ վարագոյրին դուրսէն՝ Արքայութեան պահապան հրեշտակի նման կ'աղերսէ բանալ անոր դուռը, բանալիի ընդհանուր հարուածներ տալով: Այս արարողութիւնը տեսակ մը կրօնաթատերական պատկերացումն է «Վերջին Դատաստանին»: