Shop

Commemoration of the Maccabees: Sts. Eleazar the Priest, Samona, and her Seven Sons In the second century BC, Judea was under the rule of the Seleucids. During the reign of King Antiochus Epiphanes of Syria, he attempted to force Greek paganism on his Jewish subjects. A priest named Mattathias, along with his sons and brothers revolted against the king and remained loyal and faithful to God. One of Mattathias’ sons, Judas, acted with distinction and special bravery in this revolt. As a result, he received the Greek epithet “Maccabeus” which means hammer or hammer-like. Later, this name is applied to his entire family, and they began to be called Maccabees. Eleazar the Priest was another of Mattathias’ sons. He too was brave, pious, and wise. The king attempted to force him to eat pork, which according to Jewish law, is prohibited. Being reared in the spirit of God’s divine commandments and laws, he refused the king’s order and preferred to die heroically, saving his reputation and honor. Following subjugation to long and brutal tortures, Eleazar was killed and became a source of courage and inspiration for generations to come. The martyrdom of a brave mother and her seven sons also dates back to the same period. Like the priest Eleazar, they also were ordered to eat pork. Her sons were tormented and killed one by one before their mother, but all remained steadfast in their faith. In the end, Shamona is also put to death for having remained loyal to the faith of their forefathers. The Maccabees and their story have long been viewed as a source of inspiration for remaining steadfast in the faith and loyal to God. In our own Church tradition and history, we learn that Saint Vartan read from the Books of the Maccabees to the Armenian soldiers on the eve of the Battle of Avarayr in 451 AD. The martyrdom of the prophets of the Old Testament named Maccabees can be found in 1 Maccabees 1:30-64 and 2 Maccabees 5:24 - 7:41. Ս. Մակաբայեցիների` Եղիազար քահանայի, Շամունայի և նրա յոթ որդիների հիշատակության օր Հին կտակարանի այս սրբերի նահատակության մասին պատմվում է Մակաբայեցիների երկրորդ գրքի 6-րդ և 7-րդ գլուխներում: Ն. Ք. 2-րդ դարում Հրեաստանը գտնվում էր Սելևկյան իշխանապետության ներքո: Վիճակն ավելի է սրվում Անտիոքոս Եպիփանի թագավորության օրոք: Նա հրահանգում է, որ իր իշխանության ներքո գտնվող բոլոր ազգերն ընդունեն հունական մշակույթն ու պաշտեն հունական աստվածներին: Սակայն Մատաթիա անունով մի քահանա իր որդիների ու եղբայրների հետ միասին ապստամբում է այս որոշման դեմ` հավատարիմ մնալով Աստծո Օրենքին և Ուխտին: Վերջինիս որդիներից էր Հուդան, ով իր քաջագործությունների շնորհիվ ստացավ Մակաբեոս հունական անունը, որ նշանակում է մրճահար, հարվածահար: Հետագայում նրանց ընտանիքին անվանեցին Մակաբայեցիներ: Եղիազար քահանան Մատաթիայի որդին էր` քաջ, աստվածավախ և իմաստությամբ լի: Վերջինիս բերանին գելոց են դնում և ստիպում խոզի միս ուտել, որն արգելված էր ըստ հրեական օրենքի: Քանի որ նա մանկուց դաստիարակվել էր աստվածային պատվիրաններով ու օրենքներով, մերժում է այդ առաջարկը` գերադասելով արիաբար մեռնել և բարի անուն թողնել, քան պախարակվել իր ընկերներից ու հարազատներից: Երկար կտտանքներ կրելուց հետո սուրբն ավանդում է իր հոգին` հետագա սերունդների համար դառնալով քաջության և ներշնչանքի աղբյուր: Նույն այս շրջանին է պատկանում մի քաջասիրտ մոր ու նրա յոթ զավակների նահատակությունը: Նրանց էլ Եղիազար քահանայի նման պարտադրում են խոզի միս ուտել, սակայն Շամունան և իր յոթ որդիները հավատարիմ են մնում իրենց հայրերի հավատին` արժանանալով կենաց անթառամ պսակին:

Commemoration of the 12 Minor Prophets – Sts. Hosea, Joel, Amos, Obadiah, Jonah, Micah, Nahum, Habakkuk, Zephaniah, Haggai, Zechariah, and Malachi In addition to Isaiah, Jeremiah, Ezekiel, and Daniel (the four major prophets of the Old Testament), the Armenian Church commemorates the following twelve minor prophets. The Prophets were those persons through which God spoke his will to the people of the world. They were the voice of God on earth, and gave advice to the people of Israel, warning them against dangers, and trying to keep them from the temptations of sin. Each prophet clearly comprehended that God spoke by means of his person. To that end, in the Holy Bible, we find expressions of “God told me”, “This is what God is saying”, etc. Often, God gave them the power to work miracles, proving to people that they were chosen by Him. In the Nicene Creed, we proclaim that the Holy Spirit “Spoke in the Law, in the Prophets and in the Gospel”, once more affirming that God has spoken to us by means of the prophets. The prophets received their revelations through visions, proverbs, and symbols. They were the connecting link in the God-man relationship. The prophets’ purpose was to purify and instill in the human mind the conscience that God is their leader, as well as to strengthen the faith in the coming of the Messiah and His Kingdom. All prophecies concerning the coming of the Messiah came true in the New Testament, by means of Jesus Christ. The twelve prophets lived and worked over a broad range of time: Hosea: the Prophet Hosea was the preacher of the Word of God following Amos, in 750 BC. He continued his mission until Samaria has conquered in 722-721 BC, and the Kingdom of Israel was eliminated. As the Israeli state disintegrated, Assyria became increasingly powerful. In his prophecies, Hosea condemned the significant moral decay of Israel and the elimination of social justice. He made declarations concerning the responsibility of the elite. God speaks of His Love through Hosea. That love demands us to struggle against all forms of injustice and to beware of false idols. Joel: Little is known about the period when the Prophet Joel lived and when his prophecies were compiled in a separate book. He spoke of the “Day of the Lord”, and exhorted people to turn to God. He has foretold that the day would come when God would “pour out His Spirit” overall people. This prophecy came true during Pentecost when the Holy Spirit descended to earth in the form of tongues of flame. Amos: the Prophet Amos is the oldest prophet. He was a shepherd, who lived in the village of Thecla, not far from Bethlehem. He lived and worked in the 8th century BC. In his prophecies, he spoke of the greatness of God, authority and justice, the demands of the law, and especially of the rights of the poor and the needy. He appealed to the rich, the powerful, the judges, and the priests with great firmness. Obadiah: the Prophet Obadiah’s book is the shortest of the Minor Prophets. It was most likely compiled in approximately 587 BC. The prophet told that descendants of Esau – the people of Edom – would be punished and defeated as would all other nations that were the enemies of Israel. This was to make the people of Israel understand that the last word is God’s Word and that He alone would come to be the final judge of all peoples and nations. Jonah: Unlike the other prophetic books, the Book of Jonah is a narrative describing the adventures of a prophet who tried, in every way, to disobey God’s command. However, in the end, his attempts were in vain. By the Lord’s command, a large fish swallowed Jonah, where he remained for three days and three nights. Only after Jonah’s prayer and redemption did the Lord allow the fish to free Jonah. In the Gospels, Christ repeatedly refers to this story. Micah: the Prophet Micah was from the village of Moresheth, which many identify with the present-day Tel-Al-Jadidah. Micah lived in the 8th century BC. He warned of the fall of Jerusalem, which was the consequence of the sins of man. He called on them to repent and remain obedient to the Will of God. Nahum: the name of the prophet means “consoler” or “comforter”. The Book of Nahum was written in the period between the conquering of Thebes by the Assyrians in 663 BC and the fall of Nineveh to the Babylonians in 612 BC. Nahum taught of the Lord’s jealousy and vengefulness, including a forceful description of the fright that seized all creation when faced with the judgment of the Lord. The book continues, however, and in contrast with this harsh picture of God, Nahum describes the comforting assurance of God’s loving-kindness towards His true servants. Habakkuk: there is little information available on this prophet. Habakkuk shared in the misfortunes and sufferings of others, while strongly condemning evil. The book was most likely written from the end of the 5th century BC to the beginning of the 6th century BC. The book reads as a dramatic dialogue between God and His prophet and presents the Lord as the eternal and righteous ruler of the world. Zephaniah: the Prophet Zephaniah preached in the latter part of the 7th century BC, prior to Habakkuk. Zephaniah answered questions concerning the level of God’s interest in mankind, and whether God has predetermined the course of history. He also preached very forcefully against idolatry in all its forms. Haggai: the Prophet Haggai preached to encourage the Israelites to rebuild the temple of Jerusalem. He advanced the idea that the poverty of the people and the poor condition of the harvest was due to the Temple remaining in a state of ruins. This book was likely written in 520 BC. Zechariah: the Prophet Zechariah lived and prophesied during the same period as Haggai. The urging of […]

These names have Christian origin and in Greek, they correspondingly mean wisdom, faith, hope, and love. Sophia was born in a noble family and lived nearby the city of Rome. After the death of her husband, she devoted herself to God. Being a pious Christian she educated her daughters Pistos, Yelpis, and Agape in the Christian spirit. Christian values and ideas were the principles of their life. A heathen young man fell in love with one of the daughters of Sophia and wished to marry her. However, Sophia rejected the young man saying: “We are Christians and virginity is dearer to us than gold and pearl.” Getting angry the young man complained to King Adrianos. The king called the three young ladies and demanded to offer sacrifice to the idols. Being since childhood educated according to the Christian commandments the sisters opposed the king and remained unshaken in their faith. Then the king got angry and ordered to behead them. Sophia buried the bodies of her daughters and prayed to God asking to take her soul as soon as possible so that she would join her beloved daughters. God listened to Sophia’s prayers and Sophia passed away. Ս. Սոփիայի և նրա երեք դուստրերի` Պիստոսի, Ելպիսի և Ագապիի հիշատակության օր Այս անունները քրիստոնեական ծագում ունեն և հունարեն հաջորդաբար նշանակում են` իմաստություն, հավատ, հույս և սեր: Սոփիան ազնվական ընտանիքի զավակ էր և բնակվում էր Հռոմ քաղաքի մոտ: Կորցնելով ամուսնուն` նա լիովին նվիրվում է Աստծուն: Լինելով Քրիստոսի ջերմեռանդ հետևորդ` իր երեք դուստրերին դաստիարակում է քրիստոնեական ոգով: Նրանց կյանքում իշխում են միայն քրիստոնեական արժեքներն ու գաղափարները: Եվ ահա հեթանոս մի երիտասարդ սիրահարվում է Սոփիայի աղջիկներից մեկին և կնության խնդրում: Սակայն մայրը մերժում է երիտասարդին` ասելով. «Մենք քրիստոնյա ենք և կուսությունը ոսկուց և մարգարտից ավելի թանկ ենք համարում»: Զայրանալով՝ երիտասարդն իր բողոքն է հայտնում ժամանակի կայսեր Ադրիանոսին: Կայսրն ավելի դաժան փորձության է մատնում նրանց, կանչում է երեք աղջիկներին և պահանջում կուռքերին զոհ մատուցել: Սակայն մանկուց դաստիարակված լինելով Հիսուս Քրիստոսի պատվիրաններով` աղջիկներն ընդդիմանում են կայսրին` հավատարիմ մնալով իրենց հավատին: Այդ ժամանակ կայսրն ավելի է բարկանում` հրամայելով գլխատել նրանց: Իսկ նրանց մայրը` Սոփիան հավաքում է զավակների մարմիններն ու հողին հանձնում: Ինքն էլ աղոթում է Աստծուն, որ Բարձրյալն օր առաջ իր հոգին վերցնի, որպեսզի միանա իր սիրասուն դուստրերին: Աստված լսում է մոր աղաչանքները, և Սոփիան խաղաղությամբ ավանդում է հոգին: https://www.qahana.am/en/holidays/2022-02-03/1

The Ecumenical Council of Ephesus was convened in 431 A. D., during the reign of the King Theodosius Small. 200 Pontiffs participated in the Council with the goal to criticize the false teaching of Nestorius, Patriarch of Constantinople. According to his teaching there were two independent - divine and human natures in Christ, contrasting each other. Nestorius preached that Christ was born as a simple man and only later Divinity was settled in His Person, and therefore, the Holy Virgin Mary was not Godmother, but the mother of a simple man.

The Ecumenical Council of Ephesus condemns the teaching of Nestorius and adopts the teaching of St. Cyril of Alexandria as an orthodox teaching, according to which the divine and human natures of Christ do not exist separately, but are united unmixedly, without confusion - one Lord, one Jesus, one face and one united divine and human nature. St. Mary is not the mother of a simple man, but she is Godmother as she gave birth to the Son of God. So, the formulation of St. Cyril of Alexandria: “One is the nature of the Incarnate Word of God” was adopted.

The Armenian Church has not participated in that Ecumenical Council but has adopted its resolutions and ecumenical authority together with the previous Ecumenical Councils. Տօն Եփեսոսի  Սուրբ Ժողովին Յ.Ք. 431 4Ձ8ին, Նեստորիոս անունով Անտիոքացի վարդապետ մը, Կոստանդնուպոլսոյ Պատրիարք նշանակուեցաւ Թէոդոսիոս Բ. Կայսրին կողմէ։ Այդ նոյն տարին ան Աստուածաբանական վէճի մը կը բռնուի «Աստուածածին» եզրը որպէս տիտղոս Յիսուսի մօր՝ Մարիամին գործածելուն պատճառաւ։ Թէեւ այս տիտղոսը հինէն կար եւ կը վայելէր նկատելի ժողովրդականութիւն, Նեստոր սակայն քաջալերեց քննադատութիւնը ընդդէմ այդ եզրին եւ յանձնարարեց պատուել Մարիամը որպէս «Քրիստոսածին» եւ ոչ թէ «Աստուածածին»։ «Քրիստոսածին» եզրը բնականաբար անառարկելի էր, սակայն «Աստուածածին» եզրի վաւերականութիւնը կը մնար հարցական։ Ընդգծելի հարցը Քրիստոսաբանական էր եւ շուտով ծագեցան կարծիքներ, օրինակ. «Կարելի՞ է կոչել Քրիստոսի մայրը որպէս Աստուածածին։ Անոր գործածութիւնը որպէս Մարիամական տիտղոս պայման չէ որ նշանակէ թէ Մարիամ Աստուածային էր կամ թէ ան աղբիւրն էր Անոր Աստուածութեան։ Յամենայն դէպս, քանի մայրութիւնը կապ ունի անձի մը հետ եւ քանի որ Յիսուսի անձը Աստուածային է, ուրեմն Մարիամ արդարօրէն կրնայ կոչուիլ «Աստուածածին»։ Նկատի առնելով Յիսուսի բնութիւնը, Ս. Կոյս Մարիամ աղբիւրն է անոր մարդկային իրականութեան եւ ոչ թէ իր Աստուածութեան։ Այսպէս, «Աստուածածին» եզրը կ’ունենայ վաւերական իմաստ մը։ Այս եզրին շուրջ վէճը բուռն թափ առաւ։ Նեստոր նաեւ երկու տարբեր անձեր կ’ենթադրէր Քրիստոսի մէջ. «Աստուած ի մարդն բնակեալ է միայն եւ անմասն է ամէն մարդկային բնութեան գործերէ»։ Այսպիսով Նեստոր մարդեղութիւնը եւ միաւորութիւնը ջնջած կ’ըլլար, փրկագործ տնօրէնութիւններն ալ սոսկ մարդու վերագրելով, մարդադաւան սկզբունք մը քարոզած կ’ըլլար։ Կոստանդնուպոլսոյ Աթոռին հոգեւորականները, իրենց Աստուածաբանական մտածողութեամբ՝ Աղեքսանդրացի, ընդդիմացան Նեստորին դէմ եւ անմիջապէս իր գրութիւններէն կտորներ յղեցին Աղեքսանդրիա եւ Հռոմ։ Աղեքսանդրիոյ Պատրիարքը, Կիւրեղ, եւ Նեստոր նամակցեցան իրար հետ։ Կիւրեղ գրեց անոր մանրամասն մեկնութիւն մը Նիկիոյ հաւատոյ հանգանակին վերաբերեալ, բանաձեւեց «Մի է բնութիւն Բանին մարմնացելոյ» բանաձեւը եւ յորդորեց Նեստորը որ ետ դառնայ իր մոլորութենէն։ Նեստոր իր կարգին դատապարտեց Կիւրեղը Նիկիական հանգանակը սխալ հասկնալուն համար։ Իւրաքանչիւրը նամակներ յղեցին Հռոմ։ 43Օ6ին, Հռոմէական տեղական ժողով մը գումարուեցաւ գլխաւորութեամբ Սելեսթին Ա. Պապին, ուր դատապարտեցին Նեստորը եւ հեղինակաւորեցին Կիւրեղը բերելու Նեստորը Ուղղափառութեան։ Նեստորի մերժումին վրայ, Կիւրեղ ժողով մը գումարեց Աղեքսանդրիոյ մէջ։ Ժողովը յառաջ բերաւ Քրիստոսաբանական խոստովանանք մը եւ ցանկ մը տասներկու նզովքներու, որը յղուեցաւ Պոլիս որպէսզի Նեստոր ստորագրէ։ Խաղաղութիւն ստեղծելու տրամադրութեամբ Թէոդոսիոս Կայսրը ժողով հրաւիրեց Եփեսոսի մէջ, Յունիս 7, 4316ին։ Այդ օր ներկայ էին ՁՕՕ6է աւելի եպիսկոպոսներ, ներառեալ Կիւրեղն ու Նեստորը։ Արեւելքի եպիսկոպոսները սակայն, գլխաւորութեամբ Յովհաննէս Անտիոքացիի տակաւին չէին ժամանած։ Հակառակ Արեւելքի եպիսկոպոսներուն բացակայութեան, Կիւրեղ  Ժողովը բացաւ Յունիսի ՁՁ6ին։ Նեստոր մերժեց ներկայանալ Ժողովին, քանի իրեն համախոհները դեռ չէին ժամանած։ Ժողովի ընթացքին բոլոր նամակագրութիւնները կարդացուեցան եւ Կիւրեղի նամակը վաւերացուեցաւ որպէս Ուղղափառութիւնը  ջատագովող, իսկ Նեստորի պատասխան նամակը դատապարտուեցաւ որպէս հակառակ Նիկիոյ ժողովի վճիռներուն։ 1Ձ նզովքները Աղեքսանդրիոյ ժողովին ընդունուեցան եւ Նեստոր վար առնուեցաւ իր Աթոռէն։ Չորս օրեր ետք, Եփեսոս ժամանեցին Արեւելքի եպիսկոպոսները։ Լսելով ժողովի որոշումներուն մասին, անմիջապէս ժողով գումարեցին եւ դատապարտեցին Կիւրեղը։ Յուլիս ամսու սկզբնաւորութեան, պապական նուիրակը ժամանեց Եփեսոս եւ այս անգամ կրկին հաստատեց Նեստորի դատապարտութիւնը։ Կիւրեղ եւ իրենները ապա բանադրեցին Անտիոքի Եպիսկոպոսը, եւ այս կէտին վրայ, Կայսրին ներկայացուցիչը փակեց ժողովը։ Թէոդոսիոս Կայսր վերջապէս աքսորեց Նեստորը, նախ Պոլսէն՝ Անտիոք եւ ապա Եգիպտոս։ Կիւրեղ Աղեքսանդրացի վերադարձաւ Աղեքսանդրիա ստուածաբանական եւ Քաղաքական մեծ յաղթանակով։ Հայեր ներկայ չէին սոյն ժողովին։

Ս. Հովակիմի և Աննայի՝ Ս. Աստվածածնի ծնողների և Յուղաբեր կանանց հիշատակության օր Սուրբ Հովակիմի և Աննայի անուններն անմիջապես կապվում են Հիսուսի հետ` լինելով Աստվածամոր ծնողները: Ըստ ավանդության՝ բարեպաշտ և մեծահարուստ Հովակիմը Դավթի ցեղից էր` թագավորական տնից, իսկ Աննան` քահանայական տնից: Մի օր, տաճարում ընծա մատուցելիս, քահանան Հովակիմին պատվիրում է վերջում կանգնել, քանի որ նա անզավակ էր: Սրանից վշտացած` Հովակիմը դուրս է գալիս և անմիջապես լեռը բարձրանում` երդվելով չիջնել այնտեղից մինչև Աստծո այցելությունը: Նրա օրինակով Աննան էլ տանն աղոթում և ապաշխարելու է նվիրվում: Եվ մի օր, երբ Աննան պարտեզում տեսնում է իրենց ձագերի հետ խաղացող թռչուններին, տխրում և լաց է լինում, քանզի ինքը զրկված էր մայրանալու շնորհից: Այդ պահին հայտնվում է Աստծո հրեշտակը և ավետում, որ զավակ է ունենալու, ում երանի են տալու բոլոր ազգերը: Նույն տեսիլքը երևում է նաև Հովակիմին, ով ուրախությունից սկսում է ողորմություն բաժանել աղքատներին: Աննան հղիանում է, և ծնված հրեշտականման մանկանն անվանում են Մարիամ, որ նշանակում է լուսավորյալ: Յուղաբեր կանայք Հիսուսի չարչարանքների, թաղման և խաչելության ականատեսներն են: Նրանք Տիրոջ Հարության առաջին ավետաբերներն են: Յուղաբեր կանայք Քրիստոսին հետևեցին Իր ողջ երկրային առաքելության իրագործման ընթացքում: Եկեղեցու կողմից նրանք կոչվում են «Յուղաբեր», որովհետև Միաշաբթի (Կիրակի) առավոտ գերեզման գնացին` Հիսուսի մարմինն իրենց պատրաստած անուշահոտ յուղերով օծելու: Իրենց անձնվիրության շնորհիվ նրանք առաջինը տեսան Հարուցյալ Փրկչին և այդ մասին հայտնեցին առաքյալներին: Նրանք նաև խմբովին ներկա էին Վերնատանը` Հոգեգալստին և առաքյալների հետ ստացան Սուրբ Հոգու շնորհները: The names of St. Joachim (Jehoiakim) and Anna are closely related to Jesus, as they are the parents of the Holy Mother of God. According to the tradition, wealthy Joachim was a descendant of King David, and Anna was the daughter of a priest. One day, when performing a service in the cathedral, the priest tells Joachim to stand in the end, as he had no son. Becoming upset, Joachim comes out of the Cathedral and immediately climbs up the mountains, vowing not to descend the mountain until the visit of God. Following his example, Anna, staying at home, devotes herself to prayer and repentance. And once, when Anna sees in the garden the birds playing with their nestlings, becomes sad and cries, as she wasn’t granted the grace of being a mother. Just at that moment the Angel of God visits Anna, telling her that God will be granting her a son who will be the mother of the Savior of the world. Joachim also has the same vision and becoming very happy, gives alms to the poor. The parents decide to devote the baby to the Church. The baby is named Mary, which means “Illuminated”. The oil-bringing women are the witnesses of Christ’s torments. They are the first to give the good tidings of the Resurrection of our Lord. The Oil-Bringing women followed Christ during all the time of realizing His earthly mission. The church calls them “Oil-Bringing Women” as on Sunday, in the morning, they hurried to the tomb to anoint the body of Jesus by the aromatic oils prepared by themselves. Thanks to their devoutness they were first to see the Rosen God and told about it the Apostles. They were in the upstairs during Pentecost and together with the Apostles received the graces of the Holy Spirit. The Armenian Apostolic Church commemorates the memory of St. Joachim and Anna together with the oil-Bringing Women.

Prophet Jeremiah is one of the four Major Prophets of the Old Testament. In comparison with other persons and saints of the Holy Bible, there is much more and rather trustworthy information about the Prophet Jeremiah. The Prophet Jeremiah lived during the latter part of the seventh century and the first part of the sixth century B. C. He was the son of Hilkiah, one of the priests of the town Anathoth not far from Jerusalem. He lived and preached in Jerusalem. Feeling the calling to serve God he has devoutly served refusing to marry and have his own family. The people, being idolatrous and experiencing social difficulties and unfairness, could not understand his honest motives. As the result of such attitude the Prophet Jeremiah prophesizes the fall of Jerusalem and the destruction of Temple. Witnessing his nation’s idolatry and sin, he continuously preaches equality and true faith in God, exhorts them to change the way they are living and to be fair in their treatment of one another, to stop taking advantage of aliens, orphans and widows, to stop killing innocent people in this land, to stop worshipping other gods, for that will destroy them (The Book of Jeremiah, 7: 1-6 compare with 5:25-28). Սուրբ Երեմիա մարգարեի հիշատակության օր Երեմիա մարգարեն Աստվածաշնչի չորս մեծ մարգարեներից է: Նրա մասին, համեմատաբար ավելի շատ վավերական տեղեկություններ կան: Ծնվել է Ն.Ք. 650-ական թվականներին, Երուսաղեմից ոչ շատ հեռու գտնվող Անաթովթ գյուղում: Նրա հայրը` Քեղկիան, քահանա էր: Երեմիան քարոզել և ապրել է Երուսաղեմում: Երիտասարդ տարիքից Աստծու կողմից կանչված լինելով` ողջ սրտով ծառայել է իր մարգարեական կոչմանը` հրաժարվելով ընտանիք կազմելուց և կյանքի բոլոր վայելքներից: Կռապաշտության և սոցիալական անարդարության մեջ ընկած ժողովուրդը չէր ըմբռնում նրա ազնիվ մղումները, մինչդեռ նա մարգարեանում էր Երուսաղեմի ու Տաճարի կործանման մասին: Իր ազգի անդառնալի մոլորված ընթացքի պատճառով նա անընդմեջ ճշմարիտ աստվածպաշտություն էր քարոզում, որպեսզի մարդիկ փոխեն իրենց ընթացքը, իրար հետ արդար և ուղիղ ապրեն., օտարականին, որբին և այրուն չհարստահարեն, արդար և անմեղ արյուն չթափեն, օտար աստվածների ետևից չգնան` ի կործանում իրենց անձերի (Երեմ. 7:1-6 հմմտ. 5:25-29):

St. Thomas Apostle (called the Twin) is known from the passage of the Gospel where the other Apostles state that they have seen Rosen Christ, whereas Thomas insists that he won’t believe unless he sees the scars of nails in His hands and puts his fingers on those scars and his hand in His side. A week later Jesus appears in the indoors to the untrusting Apostle. Thomas, believing the miracle, kneels down and says: “My Lord and my God!”  (The Gospel according to John 20: 24-29). When the remaining Apostles hesitate to go with Christ to visit dead Lazarus, as there was a great danger to be stoned, Thomas bravely says to his fellow disciples, “Let us all go along with the Teacher, so that we may die with him!”  (The Gospel according to John 11:16). According to the tradition St. Thomas Apostle has preached the Word of God in Parthia and India, and has been martyred and buried in Madras. Ս. Թովմա առաքյալի հիշատակության օր Ս. Թովմա առաքյալը, ում Երկվորյակ էին անվանում, հայտնի է Ավետարանի այն դրվագից, երբ մյուս առաքյալներն ասում էին, թե տեսել են հարուցյալ Քրիստոսին, Թովման պնդում էր, թե կհավատա միայն այն ժամանակ, երբ իր աչքերով տեսնի և իր ձեռքը մխրճի Հիսուսի խոցված կողի մեջ: Թերահավատ առաքյալին հաջորդ շաբաթ, Վերնատան մեջ, հայտնվում է Հիսուսը: Թովման, հավատալով կատարված հրաշքին, ծունկի է գալիս և խոստովանում. «Տե’ր իմ և Աստված իմ» (Հովհ. 20: 28): Երբ մյուս առաքյալները վարանում են Քրիստոսի հետ գնալ մահացած Ղազարոսին տեսնելու, քանի որ քարկոծվելու մեծ վտանգ կար, Թովման համարձակորեն ասում է. «Եկե’ք մենք էլ գնանք, որ նրա հետ մեռնենք» (Հովհ. 11:16): Ըստ ավանդության՝ Թովման քարոզել է Աստծո խոսքը Պարթևաստանում և Հնդկաստանում, նետահարվելով նահատակվել ու թաղվել է Մադրաս քաղաքում:

Commemoration of Sts. Stepanos of Ulnia, Martyrs Goharine, Tsamides, Tyoukikos and Ratikos St. Stepanos (Stephen) of Ulnia (Oulnia) was born in the town Kokison near the mountain Tyouros. Being a promised son, he has been brought up and educated under the care of the priest who had baptized him. He was educated according to the divine commandments and was familiar with the Holy Bible. It was said about the priest that “each Sunday together with the other Christians he communicated young Stepanos with the mystery of the Lord’s Body and Blood.” During the persecutions realized by the King Julianos the Betrayer St. Stepanos has been subjected to severe torments and has been martyred together with his family and other Christians. Later a church has been built over his tomb. Martyrology of St. Stepanos of Ulnia is the best example of Christian education. Martyrs Goharine (Goharinus), Tsamides (Zamidus), Tyoukikos (Teuchuicus) and Ratikos (Ratigus), who are known by the name Goharine and his companions, were four brothers. Their father was an Armenian prince who being captivated together with his elder son – Aregh, had been released only after converting to the Moslem faith. However, Davit’s wife brings up and educates her sons in the spirit of Christianity. When they grow up and enter the Islamic Army of Sebastia, they courageously defend Christianity. When it is found out that their father is Moslem and that they have become Christians, they are handed over to the local authorities, but by the efforts of their elder brother are somehow released. After a while they are handed over again and courageously announce about their being Christian. After threats and tortures they are finally beheaded in 1156 AD, thus displaying their willingness to be martyred for the sake of the truth. Meanwhile by means of their life they realized the following words of Our Lord Jesus Christ: “If anyone wants to come with me, he must forget himself, carry his cross, and follow me.” (The Gospel according to Mathew 16:24). Հիշատակ Ս. Ստեփանոս Ուլնեցու և Գոհարինե, Ծամիդես, Տյուքիկոս և Ռատիկոս վկաների Ս. Ստեփանոս Ուլնեցին ծնվել է Տյուրոս լեռների մոտ գտնվող Կոկիսոն քաղաքում: Լինելով ուխտի զավակ, իրեն մկրտած քահանայի հոգածությամբ և դաստիարակվել է աստվածային պատվիրաններով և քաջատեղյակ էր Ս. Գրքին: Նրա դաստիարակ քահանայի համար ասված է, թե. «Ամեն կիրակի մյուս քրիստոնյաների հետ նաև պատանի Ստեփանոսին էր հաղորդում Տիրոջ մարմնի ու արյան կենարար խորհուրդը»: Հուլիանոս Ուրացող կայսեր հալածանքների ժամանակ չարաչար տանջանքների ենթարկվելով` նահատակվել է իր ընտանիքի և այլ քրիստոնյաների հետ: Նրա գերեզմանի վրա կառուցվել է եկեղեցի: Ս. Ստեփանոս Ուլնեցու վկայաբանությունը քրիստոնեական դաստիարակության լավագույն օրինակ է: Այն ուսանելի է մասնավորապես այսօր, երբ բարձր բարոյականությամբ կրթված հայ քրիստոնյաներով ձևավորված առողջ և կայուն հասարակության անհրաժեշտություն ունենք ՝ պատրաստ մարտնչելու ազգային և քրիստոնեական սկզբունքների համար և հաստատագրելու դրանք: Գոհարինեն, Ծամիդեսը, Տյուքիկոսը և Ռատիկոսը, որոնք հայտնի են «Գոհարյանք» ընդհանուր անվամբ, չորս եղբայրներ էին, հայ իշխանավոր Դավթի որդիները: Նա իր անդրանիկ որդու՝ Արեգի հետ գերի էր ընկել և կարողացել էր ազատվել միայն իսլամ ընդունելուց հետո: Սակայն Դավթի կինը քրիստոնեաբար էր մեծացնում իր մյուս զավակներին, ովքեր չափահաս դառնալով՝ մտնում են Սեբաստիայի իսլամական բանակը և հավատարմորեն մնում քրիստոնյա: Իմանալով, որ իսլամ դավանող հոր զավակներ են և իսլամությունից քրիստոնեության դարձածներ, նրանք մատնվում են քաղաքի իշխանի ձեռքը, բայց ավագ եղբոր միջոցով մի կերպ ազատվում են: Որոշ ժամանակ անց կրկին մատնվում են և համարձակորեն հռչակում իրենց քրիստոնյա լինելը: Անօգուտ սպառնալիքներից ու խոշտանգումներից հետո, ի վերջո, գլխատվում են 1156 թվականին` ցույց տալով իրենց պատրաստակամությունը՝ նահատակվելհանուն ճշմարտության: Միաժամանակ իրենց կյանքով իրագործում են մեր Տիրոջ այն խոսքը, թե` «Եթե մեկը կամենում է հետևել ինձ, թող ուրանա իր անձը, վերցնի իր խաչը և գա իմ ետևից» (Մատթ. 16:24):

Commemoration of the Prophets Ezekiel, Ezra, and Zechariah - St. John the Baptist’s Father Prophecy is one of the most important phenomena of the Old Testament. The prophet is the person who has had a close relationship with God, that is - he “has spoken” with God, or has received a message from God, or has been sent by God to a person or a nation to transfer His message. The main characteristic trait of the true prophet is his being incorruptible, independent, brave, and extremely faithful to the divine message and commandment. The author of prophecies is God. He has transferred his revelation to man thanks to the inspiration of the Holy Spirit. First He has inspired His ideas, and then man, under His influence, comprehending the ideas, has transferred them to the people. Prophet Ezekiel was one of the priests serving in the Temple of Jerusalem. After the King of Babylon – Nebuchadnezzar takes Jerusalem in 597 B. C. Ezekiel is exiled with other Israelites. Four years later God calls Ezekiel to Him in order to make him His prophet. From the place of exile, Ezekiel warns as Jews, who had captivated Jerusalem, as well as the people remaining in Jerusalem. After taking and fall of Jerusalem in 587 B. C. he addresses the people consoling and giving hope words. The beginning of the Prophet Ezra’s priesthood is considered to be 397 B. C. His most important deed was keeping Israelites back from intermarriages, which became the reason for not only forgetting true God but also distorting their national traits and image. Ezra also collected and classified the rules of Moses. Prophet Zechariah (Zechariah) is John the Baptist’s father, who served in the temple of Jerusalem. He and his wife – Elizabeth, who was the sister of Anna - St. Mary’s mother, had no children for many years. When Zechariah, being already an aged man, was offering a sacrifice in the Temple, an angel appears to him and tells him that his wife - Elizabeth will bear him a son. For doubting the good tidings of the Angel Zechariah is punished to be unable to speak and to remain silent until the day of birth of his son – John the Baptist. Prophet Zechariah is killed in the cathedral by means of being swabbed before the holy altar for hiding his son from the soldiers of King Herod. Ս. մարգարեներ Եզեկիելի, Եզրի և Զաքարիայի՝ Ս. Հովհաննես Մկրտչի հոր հիշատակության օր Մարգարեությունը Հին Կտակարանի կարևոր երևույթներից է: Մարգարեն այն մարդն է, ով Աստծո հետ սերտ հարաբերություն է ունեցել, սուրբ գրային բառով՝ «Աստծո հետ խոսել» է, կա՜մ Նրանից պատգամ ստացել, կա՜մ էլ Աստծո կողմից ուղարկվել է որևէ անձի կամ ժողովրդի պատգամ հաղորդելու համար: Ճշմարիտ մարգարեի հիմնական հատկանիշն անկաշառ, անկախ, անվախ և աստվածային խոսքին ծայրաստիճան հավատարիմ լինելն է: Մարգարեությունների հեղինակն Աստված Ինքն է: Նա Իր հայտնությունը Ս. Հոգու ներշնչմամբ տվել է մարդուն, նախ գաղափարներն է ներշնչել, ապա մարդն այդ ազդեցության ներքո, տրված գաղափարները յուրացնելով` մտքի, սրտի և հոգու ինքնատիպությամբ փոխանցել է ժողովրդին: Եզեկիելը Երուսաղեմի տաճարի քահանաներից էր: Երուսաղեմի գրավումից ու կործանումից հետո, Ն. Ք. 597 թվականին, Նաբուգոդոնոսոր արքան նրան մյուս իսրայելացիների հետ Բաբելոն է աքսորում: Աստված նրան 4 տարի անց կանչում է, որպեսզի դառնա իր մարգարեն: Աքսորավայրից Եզեկիելը նախազգուշացումներ է անում ինչպես Բաբելոն գերեվարված հրեաներին, այնպես էլ Երուսաղեմում մնացածներին: Նա այդ նախազգուշացումներին հավելում է նաև մխիթարական և հուսադրող խոսքեր: Եզրի քահանայության սկիզբը համարվում է Ն. Ք. 397 թվականը: Նրա կարևորագույն ձեռնարկն իրայելացիներին ետ պահելն էր օտար ամուսնություններից, որոնք ոչ միայն պատճառ էին դառնում ճշմարիտ Աստծուց հեռանալուն, այլև խաթարում էին նրանց ազգային դիմագիծն ու նկարագիրը: Եզրը նաև համադրեց Մովսեսի օրենքները: Զաքարիան Ս. Հովհաննես Մկրտչի հայրն էր, որ քահանայություն էր անում Երուսաղեմի տաճարում: Նա և իր կինը՝ Եղիսաբեթը, ով Ս. Կույս Մարիամի մայր Աննայի քույրն էր, երկար տարիներ ամուլ էին: Երբ Զաքարիան, ծերության տարիքին հասած, Երուսաղեմի տաճարում զոհ էր մատուցում, հրեշտակն ավետում է, որ նա որդի պիտի ունենա: Հրեշտակի ավետմանը կասկածելու պատճառով Զաքարիան համրության պատիժն է կրում մինչև իր որդու՝ Ս. Հովհաննես Մկրտչի ծնունդը: Նահատակվել է տաճարում՝ սրախողխող լինելով Ս. Խորանի առջև այն բանի համար, որ թաքցրել էր իր որդուն Հերովդեսի զինվորներից:

Commemoration of St. John the Forerunner (the Baptist) and Bishop Atanagine The Armenian Church commemorates the day when the relics of St. John the Forerunner (the Baptist) and Bishop Atanagine were transferred to Armenia. Mariam, the wife of St. Gregory the Illuminator, had a brother named Atanagine. He was the Bishop of Pitacton and died while defending the faith. After his consecration in Caesarea, St. Gregory brought the relics of St. John and Bishop Atanagine to Armenia, and buried them in locations named Innaknya and Bagavan, in the region of Ashtishat, and built martyriums in those sites. After baptizing King Tiridates and the royal court in 301 AD, St. Gregory the Illuminator celebrated Divine Liturgy and gave instructions that the memories of St. John and Bishop Atanagine should be commemorated on that specific day of every year instead of the feast of Vanatour, the pagan god of the New Year. Ս. Հովհաննես Կարապետի և Աթանագինե եպիսկոպոսի հիշատակության օր Աթանագինեն Ս. Գրիգոր Լուսավորչի կնոջ` Մարիամի եղբայրն էր, Պիտաքտոնի եպիսկոպոսը, ով հերոսաբար նահատակվել էր` պաշտպանելով իր հավատը: Ս. Գրիգոր Լուսավորիչը Կեսարիայում ձեռնադրությունից հետո իր հետ Հայաստան է բերում Ս. Հովհաննես Մկրտչի և Ս. Աթանագինե եպիսկոպոսի նշխարները, ամփոփում Աշտիշատում` Իննակնյա կոչվող վայրում ու Բագավանում, այնուհետև վկայարաններ կառուցում:

Ս. Հակոբոս առաքյալը Զեբեդյան Հակովբոսից տարբերվելու համար «Ալփյան և Կրտսեր Հակոբոս» է կոչվում: Հակոբոս Ալփյան առաքյալն Ավետարանը քարոզել է Պաղեստինի հարավային ծովեզերքում և Եգիպտոսում, ուր և նահատակվել է: Ս. Շմավոն կամ Սիմոն առաքյալն իր նախորդի` Հակոբոսի նման միայն հանվանե է հիշատակվում Ավետարանի մեջ: Հայտնի է նաև Կանանացի անունով, որ նշանակում է նախանձահույզ: Այս անունով մի խմբակցություն կար հրեաների մեջ, որն առանց միջոցների մեջ խտրականություն դնելու, պայքարում էր օտար` հռոմեական լուծը թոթափելու և ուրացող կամ օտարամոլ հրեաներին վերացնելու համար: Սիմոն Կանանացին քարոզել և նահատակվել է Պարսկաստանում: https://www.qahana.am/holiday/2569